Encyklopedia Solidarności

Janusz Korwin-Mikke, ur. 27 X 1942 w Warszawie. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Filozofii i Socjologii (1969).

1957 w ZMS. 1962–1982 w SD (wystąpił, gdy partia poparła ustawy stanu wojennego).

1968–1970 pracownik naukowy Instytutu Transportu Samochodowego w Warszawie, 1970–1974 Zespołu Badań nad Informacją UW. Od 1969 współpracownik redakcji pisma „Brydż”, od 1974 zawodowy brydżysta, publicysta, autor książek.

14–23 IV 1964 aresztowany za rozlepianie ulotek z tekstem Listu 34. W III 1968 uczestnik protestów studenckich; 21 III aresztowany, 20 VII zwolniony; relegowany ze studiów, które ukończył eksternistycznie. 1978 organizator otwartych spotkań pn. „Prawica – liberalizm – konserwatyzm”, 1978–1989 założyciel i szef niezależnego/podziemnego wydawnictwa Officyna Liberałów; autor w „Merkuryuszu Krakowskim i Światowym”.

VIII 1980 doradca strajkujących w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego – usunięty za rozdawanie ulotek ze swoim programem, 1981 doradca „S” Rzemiosła Indywidualnego; IX/X 1981 przedstawiciel „S” Rzemiosła Indywidualnego na I KZD. 1981 założyciel Narodowej Federacji na rzecz Wolnej Gospodarki.

9 IV 1982 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Warszawie-Białołęce, 13 VII 1982 zwolniony. 1984 współzałożyciel (ze Stefanem Kisielewskim) Partii Liberałów Prawica, publicysta podziemnego pisma „13”. 1986–1989 redaktor nacz. podziemnego pisma „Stańczyk”. XI 1987 – 2009 współzałożyciel Ruchu Polityki Realnej (od 1989 Unia Polityki Realnej). 1988 uczestnik Kongresu Międzynarodówki Liberalnej w Pizie, członek KO przy Przew. „S” L. Wałęsie.

1990–1997 i 1999–2002 prezes UPR. 1990–2002 założyciel i redaktor nacz. tygodnika „Najwyższy Czas!”. 1991–1993 poseł RP z listy UPR, członek komisji m.in. Nadzwyczajnej do Zbadania Skutków Stanu Wojennego. V 1992 inicjator ustawy lustracyjnej, której przyjęcie zaowocowało tzw. Listą Macierewicza. Od 2005 założyciel Platformy Janusza Korwina-Mikkego (od 2009 Wolność i Praworządność, od III 2011 UPR – Wolność i Praworządność, od V 2011 Kongres Nowej Prawicy). Członek wielu towarzystw, m.in.: PTE, Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierowania, Stowarzyszenia Autorów Polskich, przew. sekcji Socjocybernetyki w Polskim Towarzystwie Cybernetycznym; dyr. Instytutu Socjo-Cybernetyki.

2014–2018 poseł do Parlamentu Europejskiego z listy KNP (zrezygnował z mandatu); w 2015 wystąpił z partii tworząc nową formację Koalicja Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja (KORWiN), przemianowaną nast. na Partię Wolność (2016).

Autor broszur i programów liberalnych, m.in. Ubezpieczenia (Officyna Liberałów 1978), Program liberałów (OL 1979, 1983), Mała niebieska książeczka (OL 1981), 1984 czy Nowy wspaniały świat (OL 1985), Jak z tego wychodzimy (OL 1985) książek, m.in.: Do dołu nogami. Projekt radykalnej reformy społeczno-gospodarczej (OL 1982), Ciągłość (OL 1982), Historia i zmiana (OL 1982), Jakich wyborów nie chcemy (OL 1985), podręczników brydża sportowego oraz licznych artykułów i felietonów prasowych. Mistrz Polski w brydżu sportowym.

1 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1980 – 19 XII 1989 rozpracowywany przez Wydz. III-1/Wydz. III-2 KS MO/DUSW w Warszawie-Mokotowie/Wydz. III-2/WOKPP SUSW w ramach SOS krypt. Ankieta.

Krzysztof Biernacki