Encyklopedia Solidarności

Paweł Kotlarski, ur. 14 IV 1961 w Lesznie. Absolwent Akademii Medycznej w Poznaniu, Wydz. Lekarski (1988), studiów podyplomowych z zakresu Zarządzania w Opiece Zdrowotnej na Akademii Medycznej i Akademii Ekonomicznej w Poznaniu (2000).

Od X 1981 członek NZS Akademii Medycznej w Poznaniu, XI/XII 1981 uczestnik studenckiego strajku solidarnościowego ze studentami WSI w Radomiu na AM.

Od 1983 w podziemnym ruchu wydawniczym; VIII 1984 – 1989 założyciel, redaktor (do nr. 23, następnie współredaktor), autor (ps. Krzysztof Koniński i Hipolit), drukarz i kolporter podziemnego pisma „Solidarni”, od 1986 „Solidarni Konin” w ramach podziemnej struktury Porozumienie Prasowe Solidarność Zwycięży. 1984-1985 współredaktor (z Jakubem Pietrzakiem), wydawca i drukarz pisma KOS „Ceglorz” przy Zakładach Przemysłu Metalowego H. Cegielski w Poznaniu. Wydawca i kolporter podziemnych wydawnictw, znaczków poczt podziemnych, tzw. cegiełek, przypinek, kaset. W 1985 współorganizator akcji ulotkowej w Koninie. W ramach działalności wydawniczej współpraca m.in. z Małgorzatą Joachimiak, Ewą Bugno-Zaleską, Wojciechem Zaleskim, Wiesławem Olejnikiem, Ryszardem Stachowiakiem, Ewą Derbiszewską-Kotlarską, Januszem Kukiełą. 8 III 1986 aresztowany w Koninie, przetrzymywany w aresztach: w Koninie, Ostrowie Wlkp. i Poznaniu, 16 VI 1986 zwolniony, w VIII 1986 sprawę umorzono na mocy amnestii. W 1987 skazany przez Kolegium ds. Wykroczeń w Poznaniu za przenoszenie „Solidarnych Konin” (nr 20) na grzywnę. 29 VIII 1988 współinicjator (z Leszkiem Millerem) złożenia w Sądzie Wojewódzkim w Koninie pierwszego w tym mieście wniosku o rejestrację „S” Pracowników KWB Konin. 1988-1989 członek Regionalnej Komisji Koordynacyjnej „S” w Koninie, członek Komitetu Rejestracyjnego „S”. 1987-1989 instruktor i opiekun medyczny w niezależnej Polskiej Organizacji Harcerskiej.

1989-1990 wiceprzewodniczący TZR „S” w Koninie, w 1990 czasowo p.o. przewodniczący. 1989-1990 z ramienia tegoż członek Rady Porozumiewawczej Organizacji Niezależnych Regionu Konińskiego. I-IV 1990 członek KKW i KO przy Przewodniczącym „S” L. Wałęsie. 1990 okresowo przewodniczący Miejskiego KO „S” w Koninie, założyciel i przewodniczący Porozumienia Komitetów Obywatelskich Ziemi Konińskiej, członek Regionalnego Komitetu Wyborczego na rzecz Prezydentury Lecha Wałęsy. 1991-1993 poseł RP z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum. 1991-1992 w PC, członek władz krajowych partii. 1993-1996 w RdR. W 2000 wystąpił z „S”. Od 1989 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. 1988-2000 młodszy asystent w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Koninie. Współtwórca Radia Konin, 1994-2005 przewodniczący rady nadzorczej, następnie jego prezes aż do zakończenia nadawania w 2005. Od 2010, po wznowieniu działalności stacji, wiceprezes zarządu i współwłaściciel Radia Konin. 1999-2001 założyciel i prezes zarządu „Nowego Tygodnika Konińskiego”, od 2000 prezes Zakładu Opieki Zdrowotnej i Medycyny Pracy MED-ALKO w Koninie.

25 XI 1985 – 5 IX 1989 rozpracowywany przez Wydz. V WUSW w Koninie w ramach SOR krypt. Układ II; 5 IX 1989 – 22 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1990 w ramach SO krypt. Związkowcy.

Marta Szczesiak-Ślusarek