Kozikowski Jan
Jan Kozikowski, ur. 10 X 1946 w Gromadzynie k. Kolna, zm. 2 III 2004 w Białymstoku. Absolwent Podoficerskiej Szkoły Łączności (1966); Technikum Zawodowego dla Pracujących, technik mechanik budowy maszyn i urządzeń okrętowych (1971). Ukończył kurs pedagogiczny w Ośrodku Kształcenia Zawodowego w Kolnie (1987), instruktor wykładowca.
II 1965 – 1971 robotnik w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni (1965-1966 służba wojskowa w marynarce wojennej), 1971-1975 frezer, następnie technik Kombinatu Przyrządów i Uchwytów Ponar-Bial w Białymstoku, od 1975 główny dyspozytor w Zakładzie Uchwytów w Kolnie, 1976-1987 z-ca głównego mechanika, główny mechanik, główny specjalista ds. inwestycyjnych w Zakładzie Mleczarskim w Kolnie. W XII 1970 uczestnik protestów w Gdyni.
Od X 1980 w „S”, członek Komitetu Założycielskiego, następnie KZ „S” w Zakładzie Mleczarskim w Kolnie; wiceprzewodniczący Tymczasowego Zarządu „S”, od V 1981 przewodniczący Zarządu Komisji Międzyzakładowej „S” w Kolnie.
Od 13 XII 1981 po ucieczce przed funkcjonariuszami MO w ukryciu, 17 XII 1981 ujawnił się; przeniesiony na niższe stanowisko pracy. 1982-1987 wielokrotnie przesłuchiwany, poddawany rewizjom w mieszkaniu i w pracy. Od II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 (z niewielką grupą b. działaczy „S”) kolporter ulotek z Warszawy w Kolnie i okolicy (m.in. od Tadeusza Kłopotowskiego, Krzysztofa Łypacewicza i Joanny Wierzbickiej). W II 1982 mimo kilkunastu kontroli MO przywiózł z Poznania sztandar „S” Oddziału Miejskiego w Kolnie (przechowywany potem w Kolnie do 1989). W kontakcie z działaczami łomżyńskimi, głównie z Marianem Chojnowskim. Organizator (z ks. Stanisławem Szymborskim) pomocy represjonowanym i ich rodzinom. Od 1987 zamieszkał w Białymstoku, specjalista ds. inwestorskich w Wodociągach Białostockich.
Od 1989 przewodniczący KZ w Wodociągach Białostockich; od 2002 delegat na WZD Regionu Podlaskiego „S”, członek ZR.
Do 1981 rozpracowywany przez KW MO w Łomży w ramach KE; 1982-1987 przez p. IV/VI RUSW w Kolnie w ramach KE.