Krupiarz Władysław
Władysław Krupiarz, ur. 12 I 1927 w Podzameczku k. Buczacza (obecnie Ukraina), zm. 26 XII 1996 w Krakowie. Absolwent Politechniki Krakowskiej, kierunek budownictwo wodne (1955).
1955 technik w Dyrekcji Budowy Kolei Państwowej w Krakowie, 1955–1957 projektant w Biurze Projektów Budownictwa Wojskowego tamże, 1957–1972 pracownik Służby Drogowej PKP tamże, 1972–1981 st. inspektor nadzoru, kierownik działu, gł. inżynier w Biurze Inwestycji Południowej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych tamże.
We IX 1980 współinicjator Rady Zakładowej ZZ Kolejarzy w Centrali PDOKP w Krakowie, w X 1980 przekształconej w Komitet Założycielski „S” tamże; od I 1981 członek prezydium KZ, z-ca przew. KZ, VII 1981 delegat na I WZD Regionu Małopolska, członek prezydium ZR. 25–27 X 1981 delegat na I KZD Kolejarzy „S” we Wrocławiu. 1 VIII – 13 XII 1981 kierownik Sekcji Spraw Pracowniczych ZR Małopolska.
14 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Nowym Wiśniczu, od 22 XII w szpitalu więziennym w Krakowie, 6 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 zwolniony ze wzgl. na stan zdrowia. Uczestnik wydawania, kolporter podziemnego pisma „Kolejarz Małopolski”, łącznik między kierownictwem RKW Małopolska/Regionalnym Komitetem Solidarności Małopolska, a redakcją pisma. 11 VI 1982 po powrocie do pracy z powodów zaangażowania w „S” skierowany na gorsze stanowisko – st. radcy Kolei Państwowych w PDOKP w Krakowie. Od 1983 na rencie. 1988 zaangażowany w odtwarzanie „S” w Małopolsce. 1988–1991 społeczny inspektor nadzoru inwestycji w Fundacji im. Brata Alberta w Radwanowicach.
1989–1995 pracownik Krajowej Sekcji Kolejarzy „S”, nast. Działu Kontaktów z Zakładami Pracy ZR. 1989–1992 delegat na WZD Regionu Małopolska. Od 1 II 1990 członek Małopolskiego Oddziału Społecznego Komitetu Budowy Pomnika ku czci Górników KWK Wujek Wujek "Wujek", pismo wydawane od jesieni 1982 – I 1986 w Katowicach przez Młodzieżowy Komitet Oporu Społecznego przy KWK Wujek zrzeszony w sieci KOS. przy ZR Małopolska. Od 1992 na emeryturze.