Kucharek Stanisław Stefan
Stanisław Stefan Kucharek, ur. 6 V 1926 w Warszawie, zm. 19 IX 2002 w Radomiu. Ukończył Technikum Mechaniczno-Elektryczne tamże (1967).
1945–1950 pracownik prywatnego zakładu pracy, 1950–1974 pracownik fizyczny, technolog ds. obróbki cieplnej w Zakładach Metalowych im. gen. Waltera w Radomiu/Fabryka Broni Łucznik-Radom Sp. z o.o., 1974–1986 technolog/brygadzista w Radomskich Zakładach Mechanizacji Budownictwa/Kombinacie Napraw Maszyn Budowlanych Zremb.
1980 członek KPN.
Od X 1980 w „S”, współorganizator Komitetu Założycielskiego w Zremb-ie; członek KZ, skarbnik.
13 XII 1981 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Kielcach-Piaskach, Radomiu, Darłówku, Koszalinie i Szczecinku, 29 IV 1982 tymczasowo aresztowany na 3 mies. w zw. z podrzuceniem pełniącym służbę wartowniczą na terenie Ośr. Odosobnienia w Darłówku żołnierzom WOP ulotki (współdziałał w tej akcji z Januszem Rożkiem), 9 VI 1982 postanowienie Sądu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy z siedzibą w Koszalinie o uchyleniu aresztowania i zwolnieniu go z ZK w Szczecinku, 11 VI 1982 zwolniony z aresztu.
Od 1982 kolporter wydawnictw podziemnych, m.in. czasopism: „Wolny Robotnik”, „Tygodnik Mazowsze”, ulotek. 1982–1989 wielokrotnie zatrzymywany, przesłuchiwany; rewizje w mieszkaniu, działacz Komitetu Pomocy
Aresztowanym Komitet Pomocy Internowanym, Aresztowanym, Skazanym, Pozbawionym Pracy oraz Ich Rodzinom przy klasztorze oo. Bernardynów w Rzeszowie Komitet Pomocy Internowanym, Aresztowanym, Skazanym, Pozbawionym Pracy oraz Ich Rodzinom przy klasztorze oo. Bernardynów w Rzeszowie powstał w IV 1982 z inicjatywy m.in. Barbary Wyrzykowskiej, Heleny Fudali, Barbary Frączek, Józefy Czajki, Krystyny Lisowskiej, Andrzeja Deca, Mieczysława Fienia oraz gwardiana klasztoru o. Jana Kantego Bartnika.
przy bp. sandomierskim ks. Edwardzie Materskim w Radomiu, współorganizator mszy za Ojczyznę. 31 VIII 1985 uprowadzony w Radomiu przez funkcjonariuszy SB, transportowany w kierunku Zwolenia, uciekł w miejscowości Grzmucin. 1986 członek Rady Koordynacyjnej w Polskiej Lidze Obrony Praw Człowieka.
1989–1998 pracownik Instytutu Technologii Eksploatacji w Radomiu. Od 1996 działacz Stowarzyszenia Osób Internowanych i Represjonowanych w Stanie Wojennym. Od 1998 na emeryturze.
Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).
17 VI 1982–9 XII 1987 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO/WUSW w Radomiu w ramach KE krypt. Brodacz; 7 I 1988–15
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1988 przez Wydz. III WUSW tamże w ramach SOS krypt. Działacze; 10 III 1988–12 IV 1989 w ramach KE krypt. Emeryt; 19 IV 1989–19 IX 1989 przez Wydz. V WUSW tamże w ramach SOR krypt. Rondo.
Sławomira Cisłowska