Lemke Marian Alojzy
Marian Alojzy Lemke, ur. 8 XII 1946 w Kaczynosie k. Gniewa. Absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Szczecinie, Wydz. Prawa Administracyjnego (1983).
1962-1964 mechanik maszyn rolniczych w PGR w Kamiennym Moście i Siedlicach, 1965-1967 zasadnicza służba wojskowa (w Marynarce Wojennej), 1967-1971 betoniarz i kierowca w Szczecińskim Przedsiębiorstwie Produkcji Pomocniczej Budownictwa, 1971 – 16 VII 1981 sierżant sztabowy w III Komisariacie MO w Szczecinie. W XII 1970 uczestnik strajku okupacyjnego, członek straży strajkowej w SPPPB. W 1976 odmówił wykonania rozkazu dot. wymuszania uczestnictwa w wiecu potępiającym robotników Radomia; w kontakcie z KOR, KPN.
Od VIII 1980 stronnik „S”, w V 1981 współzałożyciel Tymczasowego Komitetu Założycielskiego ZZ Funkcjonariuszy MO przy III Komisariacie MO w Szczecinie, przewodniczący Komisji Uchwał i Wniosków, od 26 V 1981 członek Prezydium TKZ ZZ FMO w Szczecinie, przewodniczący Komisji Uchwał i Wniosków (we współpracy ze Stanisławem Kopczyńskim, Tadeuszem Fabjańskim), w VI 1981 zwolniony z pracy. Działacz na rzecz prawa do zrzeszania się w niezależne związki zawodowe funkcjonariuszy MO przy ZR „S” Pomorze Zachodnie, 25 IX 1981 uczestnik spacyfikowanego przez ZOMO protestu w Hali Gwardii w Warszawie, autor „Odezwy do Społeczeństwa Polskiego”. 10-13 XII 1981 w czasie głodówki protestacyjnej funkcjonariuszy MO w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego delegat na posiedzenie KK „S” w Gdańsku: 11 XII 1981 walczył o podjęcie uchwały o prawie do rejestracji ZZF MO.
16 XII 1981 internowany, do 19 XII 1981 przetrzymywany w AŚ KW MO, od 20 XII 1981 w Ośr. Odosobnienia w Goleniowie, od 12 I 1982 w Wierzchowie, ofiara styczniowej tzw. ścieżki zdrowia dla internowanych milicjantów, w II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 hospitalizowany w szpitalu więziennym, od 26 III 1982 w szpitalu specjalistycznym w Szczecinie, internowanie uchylono. 1983-1997 kierownik sklepu Herbapolu w Szczecinie, do 1989 pomagał osobom represjonowanym poprzez zatrudnianie ich w Herbapolu, kolporter podziemnych wydawnictw, gospodarz spotkań we własnym mieszkaniu z przywódcami opozycji (m.in. Romualdem Szeremietiewem), współorganizator spotkań niezależnych środowisk w parafii św. Stanisława Kostki w Szczecinie. Wielokrotnie poddawany rewizjom, szykanowany przez SB w miejscu pracy (po 2 razy w mies. nękany kontrolami, także finansowymi).
Od 2007 na rencie.
Wyróżniony Odznaką Honorową za tworzenie podwalin dla niezależnej organizacji ZZ Policjantów Polskich (2006).