Łącki Leonard
Leonard Łącki, ur. 30 XI 1938 w Siemiechowie k. Tarnowa. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową przy Zakładach Mechanicznych w Tarnowie (1954).
1954-1980 tokarz, następnie mistrz w Zakładach Mechanicznych w Tarnowie (1975-1981 Fabryka Obrabiarek Specjalizowanych Ponar Tarnów); 1980-1981 mechanik w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Wojniczu. W VI 1956 uczestnik akcji protestacyjnej w ZM Tarnów (wstrzymanie się od pracy) w solidarności z robotnikami Poznania. W XII 1970 uczestnik protestu (odejście od stanowisk pracy) w solidarności z robotnikami Wybrzeża. 1979-1989 współorganizator społecznie działającego w Tarnowie Ośr. Dokumentacji Czynu Niepodległościowego Tarnina.
26 VIII 1980 współorganizator (z Tadeuszem Krysą) i uczestnik strajku w FOS Ponar Tarnów. Od IX 1980 w „S”, przewodniczący Komitetu Założycielskiego w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Wojniczu; X 1980 – III 1981 przewodniczący KZ. W 1981 współzałożyciel (z Ryszardem Strachem, Wacławem Mojkiem, Ryszardem Kacerem) KOWzP w Tarnowie. 1981-1982 pracownik FOS Ponar/Zakłady Mechaniczne Tarnów.
14-16 XII 1981 uczestnik strajku w ZM Tarnów. Wiosną 1982 współtwórca i członek Tymczasowej Tarnowskiej Komisji Koordynacyjnej „S”, następnie Tarnowskiej Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej „S” Robotników i Chłopów. 9 IX 1982 – VI 1987 inicjator układania krzyża kwietnego na placu katedralnym. Od 1982 na rencie, następnie na emeryturze. W 1982 założyciel i wydawca podziemnego pisma „Wolni i Solidarni”, współzałożyciel „Tarniny”. 1982-1989 organizator kolportażu i kolporter w Tarnowie i regionie podziemnych wydawnictw, (m.in. „Bez Dekretu”, „Tygodnika Mazowsze”, „Hutnika”, „Kurierka B”, „Tarniny”). Zaopatrywał się u: Anny Jamróz-Gastoł, Jerzego Lizaka, Grażyny Zielińskiej, Władysławy Szmit. Wielokrotnie zatrzymywany, poddawany rewizjom, 4-krotnie ukarany przez kolegium ds. wykroczeń grzywnami. 26 VIII 1983 zatrzymany, od 29 VIII aresztowany, przetrzymywany w AŚ w Tarnowie, 15 IX 1983 zwolniony, poddany dozorowi milicyjnemu. 23 II 1984 powtórnie aresztowany, przetrzymywany w ZK w Tarnowie, następnie w Załężu k. Rzeszowa, 28 VII 1984 zwolniony na mocy amnestii, 25 VIII postępowanie umorzono. 1983-1989 współorganizator Mszy za Ojczyznę; organizator manifestacji rocznicowych: 3 V, 15 VIII, 11 XI. W II 1985 współorganizator próby zorganizowania głodówki w tarnowskim kościele Miłosierdzia Bożego, następnie w III 1985 uczestnik głodówki rotacyjnej w kościele Narodzenia NMP w Krakowie-Bieżanowie. 1985-1987 zbierał informacje nt. osób zamordowanych w Katyniu i in. miejscach. 1985-1989 uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy; organizator pomocy represjonowanym i ich rodzinom. W 1986 współredaktor (z Karolem Krasnodębskim i Jerzym Szmidem) 2 nr. podziemnego pisma „Nadzieja”. VII 1987 – VII 1992 w KPN, od 1988 wiceszef Obszaru Tarnowskiego, odpowiedzialny za sprawy polityczne. Współorganizator manifestacji rocznicowych i happeningów, akcji ulotkowych i plakatowania; uczestnik spotkania dot. historii Polski w Makowie Podhalańskim; kolporter pism KPN „Opinia” i „Opinia Krakowska”. We IX 1988 członek Komitetu Założycielskiego „S” ZM (z K. Krasnodębskim, Tadeuszem Kurlejem, Marianem Pamułą).
1989-1991 członek KO „S” w Tarnowie; uczestnik kampanii wyborczej KO „S” (organizator spotkań, akcji plakatowania i ulotowych). Od 1989 przewodniczący lub wiceprzewodniczący Koła Emerytów i Rencistów „S” przy ZM Ponar. W 1995 organizator struktur ROP w Tarnowie. 1997-2001 organizator struktur AWS tamże.
Współautor publikacji ''Solidarność Tarnowska. Kalendarium 1981-1989'' (2010).
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2012).
13 VIII 1982 – 22 XI 1984 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO/WUSW w Tarnowie w ramach SOR krypt. Struktura; 30 XI 1984 – 3 VII 1985 w ramach KE; 28
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
– 3 XII 1985 w ramach SOR krypt. Skrzynka; 7 V 1987 – 26 I 1990 przez Wydz. III WUSW w Tarnowie w ramach SOR krypt. Veto.
Sławomir Chmura