Łuczko Franciszek
Franciszek Łuczko, ur. 15 IX 1932 we Włodawie. Absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego UJ, kierunek historia (1955).
1955-1956 nauczyciel w SP nr 22 w Szczecinie, 1956-1960 w Liceum Pedagogicznym dla Wychowawczyń Przedszkoli, 1960-1981 w I LO, w l. 60. także w Studium Nauczycielskim. 1950-1951 w ZMP, 1957-1980 w ZNP, 1962-1981 w PZPR. Od 1966 członek szczecińskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Archeologicznego, od 1977 prezes.
Od IX 1980 w „S”; VI-VII 1981 delegat na I WZD Regionu Pomorze Pomorze „Pomorze”, podtytuł: „Pismo niezależne”, sygnowane przez Tymczasowy Zarząd Regionu Pomorza Zachodniego NSZZ „Solidarność”. Zachodnie, członek ZR; IX/X 1981 delegat na I KZD; przewodniczący sekcji Pracowników Oświaty i Wychowania Pomorza Zachodniego.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Goleniowie, następnie w Wierzchowie (prowadził wykłady historyczne i historyczno-religijne, uczestnik 3-dniowej głodówki, 13 II 1982 razem z kilkudziesięcioma innymi internowanymi pobity), 8 VII 1982 zwolniony; pozbawiony prawa wykonywania zawodu; 1982-1984 na urlopie zdrowotnym, 1984-1989 na emeryturze; wykładowca w Szczecińskim Klubie Katolików oraz parafiach Pomorza Zachodniego (w ramach Stowarzyszenia PAX). 18 VIII – 4 IX 1988 uczestnik strajku w Zarządzie Portu Szczecin-Świnoujście.
1989-1999 ponownie nauczyciel w I LO; w XI 1989 delegat na II WZD Regionu Pomorze Zachodnie, w IV 1990 delegat na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. KZD. Od 1989 członek Stowarzyszenia Rodzin Katyńskich. Od l. 90. wykładowca i organizator wystaw w Oddziale Zachodniopomorskim Katolickiego Stowarzyszenia Civitas Christiana w Szczecinie; od 1991 członek szczecińskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Numizmatycznego. Od 1999 na emeryturze.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008), Medalem Pro Memoria.
1970-1974 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Szczecinie w ramach KE krypt. Apostoł; 1979-1980 w ramach SOS krypt. Dren; 1980-1982 w ramach SOS krypt. Bakałarze; 1982-1985 przez Wydz. III KW MO/WUSW w Szczecinie w ramach SOS krypt. Brodacz; 1987-1989 przez Wydz. III WUSW w Szczecinie w ramach SOS krypt. Nestor.