Majerski Stanisław
Stanisław Majerski, ur. 16 XII 1962 w Łącku n. Dunajcem. Ukończył ZSZ w Krośnie (1980), LO dla Pracujących tamże (2000).
1980-1981 zatrudniony w Zakładach Urządzeń Naftowych Naftomet w Krośnie.
Od IX 1980 w „S” w Naftomecie. Od 1981 członek Grupy Interwencyjnej przy ZR Podkarpacie w Krośnie. W 1981 zatrzymywany za plakatowanie.
13-14 XII 1981 organizator i uczestnik strajku w Naftomecie, następnie organizator, uczestnik akcji ulotkowych i malowania na murach. 11 I 1982 po rewizji zatrzymany, przesłuchiwany, następnie 13 I 1982 aresztowany, przetrzymywany w AŚ w Sanoku i ZK w Załężu k. Rzeszowa, sądzony z Leszkiem Królem, 3 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 skazany wyrokiem Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego na sesji wyjazdowej w Rzeszowie na 5,5 roku więzienia i utratę praw publicznych na 3 lata, osadzony w ZK w Hrubieszowie; uczestnik kilku głodówek o status więźnia politycznego (najdłuższa 17 dni); po rewizji nadzwyczajnej Prezesa Izby Wojskowej SN Sąd Najwyższy Izba Wojskowa 19 VIII 1982 złagodził karę do 1,5 roku więzienia, 11 I 1983 zwolniony warunkowo; zwolniony z pracy. 1983-1997 zatrudniony w Zakładach Przemysłu Lniarskiego Krosnolen. 1983-1988 kilkakrotnie przesłuchiwany, zatrzymywany na 48 godz., rewizje w domu i pracy, nakłaniany przez SB do wyjazdu z kraju. Od lata 1984 współpracownik RKW Podkarpacie; odpowiedzialny za druk i częściowo kolportaż, prowadzenie biblioteczki z publikacjami wydawnictw podziemnych oraz za sprawy finansowe. 1984-1989 uczestnik kolportażu (we współpracy z Regionami: Małopolska, Dolny Śląsk i Mazowsze) pism podziemnych, m.in. „Tygodnika Mazowsze”, „Biuletynu Dolnośląskiego”, „Hutnika”; drukarz w Iwoniczu, Głowience, Krościenku i Krośnie: ulotek, kalendarzy, odezw i „Solidarności Podkarpackiej” dla RKW. Od III 1987 członek Komisji Interwencji i Praworządności działającej w regionie Podkarpacie. Działacz Bractwa Trzeźwości, w 1987 uczestnik marszów i manifestacji BT w Krakowie i Nowej Hucie.
XI 1989 – II 1990 członek KO w Krośnie; skarbnik Tymczasowego ZR „S” Podkarpacie; w 1990 delegat na II WZD Regionu Podkarpacie; ostatni przewodniczący KZ w ZPL Krosnolen; w VI 1997, po ogłoszeniu upadłości ZPL Krosnolen, podjął w nim prywatną działalność. Przewodniczący Komisji Rewizyjnej Rady Gminy Miejsce Piastowe I kadencji.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010), Krzyżem Wolności i Solidarności (2017).
8 III 1982 – 16 III 1983 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Krośnie w ramach SOR krypt. Nieuk; do 26 VII 1989 przez Wydz. V RUSW w Krośnie w ramach SOR krypt. Związek.