Małkowski Stanisław Olaf
Stanisław Olaf Małkowski, ks., ur. 29 VII 1944 w Woli Korytnickiej k. Węgrowa. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Socjologii (1969) oraz Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie, święcenia kapłańskie (1974).
1974–1975 wikariusz w parafii św. Jozafata w Warszawie, 1975–1976 rezydent w parafii Bożego Ciała na Kamionku tamże, 1976–1977 jako nowicjusz dominikański duszpasterz w klasztorze oo. Dominikanów w Poznaniu oraz dominikańskiej parafii Miłosierdzia Bożego w Prudniku, nast. ks. Archidiecezji Warszawskiej, wikariusz w parafii Wniebowzięcia NMP w Skierniewicach, 1977–1983 bez stałego przydziału parafii, zatrudniany indywidualnie przez proboszczów. 1979–1991 duszpasterz dzieci niepełnosprawnych (tzw. Muminków) w Ruchu Wiara i Światło.
III 1968 uczestnik protestów studenckich; czasowo relegowany z UW. 5 XII 1975 sygnatariusz listu 59 do Sejmu PRL przeciwko planowanym zmianom w Konstytucji PRL. 1976–1977 współpracownik KOR, 1977–1980 ROPCiO, 1978–1980 Komitetu Samoobrony Chłopskiej Ziemi Grójeckiej w Zbroszy Dużej k. Grójca, 1979–1981 Komitetu Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu. 1977–1981 współorganizator uroczystości patriotycznych, m.in. pod Krzyżem Romualda Traugutta, w Olszynce Grochowskiej, mszy i modlitw katyńskich koło pomnika Gloria Victis na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie; współpracownik Wydawnictwa im. Konstytucji 3 Maja, autor niezależnych pism „Opinia” i „Spotkania”, 1978–1980 „Biuletynu Informacyjnego Komitetu Samoobrony Chłopskiej Ziemi Grójeckiej”. W 1978 współtwórca Ruchu Obrony Dzieci Poczętych Gaudium Vitae; 3–10 X 1979 uczestnik głodówki w obronie działaczy Karty 77 w kościele św. Krzyża w Warszawie.
VIII 1980 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej.
13 XII 1981 zatrzymany, zwolniony. Współpracownik podziemnych pism: 1982–1984 „Tygodnik Wojenny”, 1985–1989 „PWA. Przegląd Wiadomości Wiadomości „Wiadomości”, biuletyn wydawany przez podziemną „S” Regionu Mazowsze w Warszawie 15 XII 1981 – 1 IV 1990. Agencyjnych”. 1982–1989 kapelan podziemnej „S”, na indywidualne zaproszenia celebrans, koncelebrans mszy za Ojczyznę w Warszawie (m.in. w parafii św. Stanisława Kostki i Matki Bożej Częstochowskiej na Powiślu) i całym kraju. Od 1983 duszpasterz na Komunalnym Cmentarzu Północnym w Warszawie. 1984–1989 objęty zakazem głoszenia kazań.
1989–1990 wikariusz parafii Matki Bożej Królowej Świata w Warszawie, 1990–1992 rezydent parafii Miłosierdzia Bożego w Warszawie, od 1992 bez stałego przydziału parafii. 1991–2002 wolontariusz duszpasterstwa więziennego w AŚ w Warszawie-Białołęce. 2007–2010 współpracownik hospicjum Centrum Charytatywnego Res Sacra Miser w Warszawie. Od 2011 członek Rady Stowarzyszenia „Solidarni 2010”, jego Duszpasterz. Publikuje w pismach „Nasza Polska”, „Warszawska Gazeta”.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury.
Od 23 X 1970 rozpracowywany przez Wydz. IV KS MO/SUSW w ramach TEOK nr 38107; 19 II 1975 – 26 XI 1976 przez Wydz. IV KS MO/KW MO w Poznaniu w ramach SOR krypt. Skorpion; 10 VI 1977 – 9 II 1981 przez Wydz. IV Dep. IV MSW; 27 VII 1978 – 9 II 1987 przez Wydz. III/Wydz. III-2 KS MO/SUSW/Wydz. VI Dep. II MSW w ramach SOR krypt. Klimek; 27 II 1979 – 12 IV 1989 przez KS MO/SUSW w ramach SOR krypt. Godot; 1983–1989 przez Wydz. I/Wydz. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. Dep. IV MSW w ramach sprawy kontrolnej krypt. Godot, 5 XI 1984 – 8 X 1987 przez Graniczny Punkt Kontroli Centralnego Portu Lotniczego Warszawa-Okęcie/Wydz. III SUSW w ramach SOS krypt. Aneks.