Miściorak Lech Jerzy
Lech Jerzy Miściorak, ur. 23 III 1951 w Szczecinie. Absolwent Technikum Chemicznego nr 1 we Wrocławiu (1970).
1970-1976 zatrudniony jako technik-chemik na PWr; 1976-1983 zatrudniony w Centrum Naukowo-Produkcyjnym Podzespołów i Urządzeń Elektronicznych Unitra-Dolam we Wrocławiu.
W VIII 1980 współorganizator i uczestnik pogotowia strajkowego na terenie Unitry-Dolamu, członek Rady Przedstawicielskiej zakładu. W „S” od IX 1980, członek Komitetu Założycielskiego przy Unitrze-Dolamie, XII 1980 – IV 1981 przewodniczący KZ, po wprowadzeniu stanu wojennego członek straży strajkowej. 1980-1989 kolporter niezależnej prasy oraz niezależnych wydawnictw.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia we Wrocławiu i w Nysie, zwolniony 26 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982. 31 VIII 1982 ponownie internowany w Ośr. Odosobnienia we Wrocławiu i w Nysie, zwolniony 22 IX 1982. Po wyjściu na wolność do 1989 wielokrotnie przesłuchiwany, w 1984 zatrzymany na 48 godzin. 1983-1984 zatrudniony we Wrocławskich Zakładach Przemysłu Spirytusowego Polmos; 1984-1987 w Miejskim Przedsiębiorstwie Wodno–Kanalizacyjnym we Wrocławiu; 1987-1989 w Zakładzie Produkcyjno-Remontowym Energetyki Energoprem we Wrocławiu.
1989-1990 pracownik PSS Społem we Wrocławiu; 1990-1991 Przedsiębiorstwa Wdrożeń Informatycznych Consoft SA w Wałbrzychu; 1991-1992 w Zarządu Gospodarki Komunalnej Wrocław-Śródmieście; 1992-1993 Pogotowia Instalacyjno-Elektrycznego i Wodno-Kanalizacyjnego we Wrocławiu; 1992-1996 właściciel zakładu usługowego; 1994-2006 zatrudniony w zakładach Eldos we Wrocławiu.
17-20 X 1980 rozpracowywany przez Wydz. III-A KW MO we Wrocławiu w ramach SOS krypt. Echo.