Encyklopedia Solidarności

Maciej Musiał, ur. 22 I 1952 w Poznaniu. Absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza tamże, Wydz.Matematyki, Fizyki i Chemii (1973).

1960–1976, 1980–1988 w ZHP, w 1972 na IV Zjeździe ZHP głosował przeciwko wprowadzeniu do statutu zapisu o przewodniej roli PZPR.

1975–1990 st. asystent w Instytucie Technologii Drewna w Poznaniu.

Od IX 1980 w „S”; wiceprzew. KZ, członek prezydium Regionalnej Komisji Porozumiewawczej Jednostek Badawczo-Rozwojowych „S”; w VII 1981 delegat na I WZD Regionu Wielkopolska, członek Regionalnej Komisji Wyborczej.

Po 13 XII 1981 kolporter podziemnych pism, m.in. „Solidarni”, „Obserwator Wielkopolski”, „«Solidarność» – Poznań” i „Tygodnik Mazowsze”; do 1989 przew. TKZ w ITD; V – VII 1982 członek Konspiracyjnego ZR Wielkopolska, od VII 1982 organizator zaplecza dla TZR i pozostającego w podziemiu przew., I 1983 – I 1990 członek TZR (do 1984, podczas pobytu Janusza Pałubickiego w areszcie tymczasowym i więzieniu kierował jego pracami).

1980–1982 uczestnik Kręgów Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego (przew. w Poznaniu, członek Rady Porozumienia KIHAM), 1982–1988 szef środowiska poznańskiego nieformalnego, ogólnopolskiego Ruchu Harcerskiego w ramach ZHP, w 1983 organizator harcerskiej Białej Służby podczas II pielgrzymki Jana Pawła II w Poznaniu; 12 II 1989 współzałożyciel ZHR.

1989–1990 wiceprzew. TZR, 1984–1987 łącznik merytoryczny Regionu Wielkopolska przy TKK, w 1986 delegat na planowany – w ramach akcji „Grobla” – ogólnopolski, tajny zjazd NSZZ „S” (nie doszedł do skutku); 1990 delegat na II KZD, wiceprzew. zjazdu. Od IV 1989 wiceprzew. KO w Poznaniu, pełnomocnik ds. wyborów, szef sztabu wyborczego. 1990–1996 dyr. Urzędu Wojewódzkiego w tamże, 1991–1995 kierownik Wojewódzkiego Biura Wyborczego tamże, 1995–1997 dyr. Delegatury Wojewódzkiej Krajowego Biura Wyborczego tamże. 1997–2000 wojewoda poznański (od 1999 wielkopolski). 2000–2001 szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. 2002–2006 wykładowca w Wyższej Szkole Bankowej w Poznaniu. 2006–2008 prezes zarządu KWB Konin. 2008–2011 własna działalność gospodarcza. 2011–2017 dyr. Biura Stowarzyszenia Metropolia Poznań. Od 2017 członek zarządu Fundacji Zakłady Kórnickie.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2012).

16 I 1982 – 4 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1987 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO/WUSW w Poznaniu w ramach SOR/KE krypt. Harcerz.

Barbara Fabiańska/Przemysław Zwiernik