Niemotko Kazimierz Waldemar
Kazimierz Waldemar Niemotko, ur. 2 III 1943 w miejscowości Krasne Folwarczne k. Białegostoku. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Prawa (1968).
W 1965 na zgromadzeniu studentów zaprotestował przeciw uchwale POP PZPR osiedla studenckiego Przyjaźń na Jelonkach w Warszawie potępiającej w imieniu studentów list biskupów polskich do biskupów niemieckich. W III 1968 uczestnik wieców studenckich na UW. W 1968 obronił pracę magisterską z rocznym opóźnieniem wynikającym z ocenzurowania fragmentu dotyczącego zbrodni katyńskiej. 1969-1970 inspektor w Prezydium WRN w Białymstoku, 1972-1974 naczelnik Urzędu Miasta i Gminy w Rajgrodzie, 1974-1975 aplikant w Sądzie Wojewódzkim w Białymstoku, 1975-1976 kierownik w Urzędzie Miejskim tamże; od 1976 adwokat.
Od jesieni 1980 w „S”; doradca MKZ/Regionu Białystok. W 1981, w porozumieniu z MKZ w Białymstoku, zajmował się sprawą Zbigniewa Simoniuka i jego rzekomego pobicia i podpalenia przez funkcjonariuszy MO. Zastraszany, 25 III 1981 podpalono mu mieszkanie (sprawców nie ustalono).
Po 13 XII 1981 obrońca w procesach politycznych działaczy białostockiego podziemia (m.in. Jana Kowalewskiego, Ryszarda i Zbigniewa Gocłowskich, Ryszarda Pietruszki, Zbigniewa Simoniuka). W 1985 otrzymał zakaz wykonywania zawodu (1,5 roku). Wrócił do praktyki adwokackiej.
1984-1989 rozpracowywany przez Wydz. III WUSW w Białymstoku w ramach KE krypt. Uparty.