Niesiołowski Stefan Konstanty
Stefan Konstanty Niesiołowski, ur. 4
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1944 w Kałęczewie k. Łodzi. Absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, Wydz. Biologii i Nauk o Ziemi (1966), doktorat (1979), habilitacja (1990), prof. zw. w Katedrze Zoologii Bezkręgowców i Hydrobiologii UŁ (1995).
Od 1966 pracownik naukowy UŁ. Podczas studiów uczestnik Duszpasterstwa Akademickiego prowadzonego m.in. przez o. Huberta Czumę. W 1965 współzałożyciel (z Andrzejem i Benedyktem Czumami, Marianem Gołębiewskim i Emilem Morgiewiczem) konspiracyjnej organizacji niepodległościowej Ruch, 1968-1970 uczestnik akcji wynoszenia z instytucji państwowych sprzętu poligraficznego do wydawania podziemnego „Biuletynu”, autor tekstów o tematyce historycznej tamże. Uczestnik zjazdów Ruchu, współautor deklaracji programowej ''Mijają lata...'' W 1965 namalował słowo „Katyń” na pomniku przyjaźni polsko-radzieckiej w Łodzi, w sierpniu 1968 zrzucił tablicę z płaskorzeźbą Lenina ze szczytu Rysów w Tatrach, w 1970 pomysłodawca podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie. 20 VI 1970 aresztowany, oskarżony o przygotowania do obalenia przemocą ustroju PRL, 23 X 1971 skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie na karę 7 lat więzienia, 24 IX 1974 zwolniony na mocy amnestii. W XII 1975 sygnatariusz Listu 218 do Sejmu PRL przeciwko proponowanym zmianom w Konstytucji. Od 1977 uczestnik ROPCiO, autor m.in. w niezależnym piśmie „Opinia”.
Od IX 1980 w „S”, członek Komitetu Założycielskiego na UŁ, w 1981 przewodniczący Komisji Uczelnianej, w V 1981 delegat na I WZD Regionu Ziemia Łódzka, członek ZR. Współzałożyciel, autor i redaktor pisma związkowego „Solidarność Ziemi Łódzkiej”.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Jaworzu, następnie w Darłówku, 26 XI 1982 zwolniony. Od 1983 przewodniczący TKZ na UŁ, kolporter wydawnictw podziemnych tamże. Prowadził wykłady i prelekcje w kościołach, publikował w pismach podziemnych: „Antyk”, „Kurs”, „Biuletyn Uniwersytetu Łódzkiego”, „Prześwit”, „Tygodnik Mazowsze”.
W 1989 uczestnik kampanii wyborczej KO „S”, 1989-1991 poseł RP z listy KO „S”, członek Komisji Samorządu Terytorialnego, Komisji Spraw Zagranicznych; 1991-1993 z listy ZChN, 1997-2001 z listy AWS, 2005-2007 senator RP z listy PO, od 2007 poseł RP z listy PO, 2007-2011 wicemarszałek Sejmu. 1989-2001 współzałożyciel i członek władz ZChN, od 2005 w PO.
Autor wielu prac naukowych z dziedziny entomologii, artykułów publicystycznych o problematyce społecznej, historycznej i religijnej oraz książek: ''„Ruch” przeciw totalizmowi'' (pod ps. Ewa Ostrołęcka, NOWa, 1985), ''Wysoki brzeg'' (1989), ''Niemieccy przeciwnicy Hitlera'' (1995), ''Spojrzenie na Amerykę'' (1990), ''Prostą drogą. O Polskę z Bogiem'' (1993); wywiadów: ''Z więzienia do Sejmu'' (1992), ''Nie walczyliśmy na próżno'' (2009).
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (przez prezydenta RP na uchodźstwie Kazimierza Sabbata, 1989), Orderem Lśniącej Gwiazdy II Klasy (Republika Chińska – Tajwan – 2009).
1970-1973 rozpracowywany przez Wydz. III KM MO w Łodzi w ramach SOR krypt. Omega; 1974-1986 przez Wydz. III KM/KW MO/WUSW w Łodzi w ramach SOS/SOR krypt. Sextet/Niepoprawni; 1986-1987 przez Wydz. III-1 WUSW w Łodzi w ramach SOR krypt. Tercet.
Włodzimierz Domagalski