Odorowski Mirosław Włodzimierz
Mirosław Włodzimierz Odorowski, ur. 16 I 1949 w Warszawie. Ukończył Technikum Mechaniczne dla Pracujących nr 1 w Warszawie (1977). Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Dziennikarstwa i Nauk Społecznych (2002).
Od 1969 w ZMS, od 1974 w Związku Ochotniczej Straży Pożarnej.
1969–1983 szlifierz narzędziowy w Zakładach Wytwórczych Lamp Elektrycznych im. Róży Luksemburg w Warszawie.
Od IX 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego, nast. KZ w Narzędziowni ZWLE, sekretarz Tymczasowego Komitetu Założycielskiego Regionu Mazowsze, VI, XII 1981 delegat na I i II WZD Regionu Mazowsze, od VII 1981 skarbnik ZR, IX/X 1981 delegat na I KZD. X/XI 1981 pobrał z konta Regionu Mazowsze i ukrył 10 mln zł, za zgodą ks. prałata Teofila Boguckiego przekazał je do depozytu ks. Umiński Jan, ks. Jan Umiński, ks., ur. 25 VII 1930 w Rypinie, zm. 20 VI 1990 w Sulejowie k. Piotrkowa Trybunalskiego. Absolwent Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi, święcenia kapłańskie (1955). Jerzemu Popiełuszce. W XI 1981 sygnatariusz deklaracji założycielskiej Klubów Rzeczypospolitej Samorządnej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Warszawie-Białołęce, 12 VI 1982 zwolniony. Od 1982 odpowiedzialny za finanse RKW Mazowsze, współorganizator Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafii św. Klemensa Hofbauera w Warszawie, mszy za Ojczyznę w kościele św. Stanisława Kostki, manifestacji patriotycznych; wielokrotnie przesłuchiwany, poddawany rewizjom. 1984–1988 współpracownik Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom w Warszawie. 1984–1986 na rencie, 1986–1988 pracownik fizyczny Zespołu Hodowli Drobiu nr 19 w Żółwinie, 1988–1989 samodzielny pracownik ds. zaopatrzenia w Fundacji Wspomagającej Zaopatrzenie Wsi w Wodę. VIII 1988 wspierał (z Grażyną Gęsicką) jako doradca strajk w KWB Bełchatów.
Od II 1989 sekretarz-skarbnik w TZR Mazowsze; od IV 1989 członek 3-osobowej rady nadzorczej do kontroli celowości wydatków warszawskiego KO; 1989–1991 Fundacji „S”; w 1990 delegat na III WZD Regionu Mazowsze i II KZD, od 1990 członek Krajowej Komisji Rewizyjnej, oddelegowany do Fundacji Obywatelskiej, jej dyr. generalny. 1990–1991 skarbnik Biura Krajowego ROAD, od 1991 dyr. generalny Fundacji Akcji Demokratycznej. 1991–1998 sekretarz rady nadzorczej Towarzystwa Ubezpieczeń Wzajemnych; 1991–2002 prezes Fundacji Mazowsze, od 2003 wiceprezes; od 1992 członek Stowarzyszenia Forum Inicjatyw Pozarządowych; 1992–1996 Stałego Komitetu Doradczego Polsko-Amerykańskiej Fundacji dla Małych Przedsiębiorstw. 1999–2001 doradca prezesa Głównego Urzędu Ceł, 2002–2003 prowadził zajęcia związane z realizowanym w Elana SA programem outplacementu. 2003–2006 wykładowca na Uniwersytecie Powszechnym im. Jana Józefa Lipskiego w Teremiskach k. Hajnówki, 2006 doradca zawodowy Global Traning Center Sp. z.o.o., 2007 Agencji Marketingowo-Reklamowej NWW.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2007).
Od 9 II 1981 rozpracowywany przez Wydz. IIIA KS MO w ramach SO krypt. Mazowsze; od 21 III 1983 przez Wydz. V KS MO/SUSW w ramach KE krypt. Mirek; od 29 XI 1984 przez Samodzielną Grupę Operacyjną SUSW w ramach KE/SOR krypt. Mirek.
Region Mazowsze, Warszawa