Encyklopedia Solidarności

Ludwika Ogorzelec, ur. 5 I 1953 w Chobieni k. Wołowa. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, Wydz. Malarstwa, Grafiki i Rzeźby (1983).

1972–1973 dyr. oraz instruktorka zajęć artystycznych Gminnego Ośrodka Kultury w Chobieni, 1973–1974 studentka wychowania plastycznego w Studium Nauczycielskim w Legnicy, 1974–1977 pracownik dekoratorni w WSS Społem tamże, 1977 dekoratorka witryn sklepowych Centrali Przemysłu Ludowego i Artystycznego (Cepelia) we Wrocławiu, 1977–1978 pracownik dekoratorni w Operze Wrocławskiej, 1978–1983 studentka PWSSP we Wrocławiu.

Od X 1980 w NZS; współzałożycielka NZS na PWSSP, 17–18 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 uczestniczka strajku studenckiego na PWSSP ws. rejestracji NZS, XI – 13 XII strajku solidarnościowego ze studentami radomskiej WSI w PWSSP; XI – XII uczestniczka akcji malowania napisów we Wrocławiu skierowanych przeciw państwowemu monopolowi informacji.

13 XII 1981 – II 1982, mimo zakazu władz, mieszkała w budynku PWSSP (w zw. z wprowadzeniem stanu wojennego działalność uczelni zawieszono na 2 mies.). II – VI 1982 drukarz podziemnych pism, gł. „Z Dnia na Dzień”, VI 1982 – VII 1983 „Solidarności Walczącej”. IV – X 1982 redaktorka podziemnego pisma „Pytania”. VI 1982 – 1990 członek (jesienią 1982 zaprzysiężona) SW. VII – X 1983 współpracowniczka Niezależnej Agencji Fotograficznej Dementi we Wrocławiu. W 1983 ukończyła studia z wyróżnieniem; władze uczelni anulowały wyróżnienie, uzasadniając to jej postawą polityczną. X 1983 – VI 1985 działaczka kontrwywiadu SW (prowadziła niemal codzienny nasłuch częstotliwości wykorzystywanych przez SB, analizowała nagrane komunikaty, sporządzała raporty o działaniach SB dla członków podziemia. 11 XII 1982 i 31 VIII 1983 zatrzymana. Od VI 1985 we Francji; 1985–1988 niejawny przedstawiciel SW tamże (m.in. organizacja wsparcia finansowego, przekazywanie informacji, kontaktów). 1985–1987 studentka na L’Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts w Paryżu.

Od 1983 prezentowała swoją twórczość na ponad 100 wystawach na całym świecie. Autorka cykli rzeźby Przyrządy równoważne (inicjacja – 1980) i Krystalizacja przestrzeni (inicjacja – 1991), które kontynuuje w formie interwencji w przestrzeń publiczną oraz wystaw w galeriach i muzeach. Laureatka Prix du Conseil National w Monte Carlo w Monaco (1991), The Pollock-Krasner Grant w Nowym Jorku (USA) (2000), Grand Esplanade Award w Key West (USA) (2009).

Od 2007 członek Stowarzyszenia Solidarność Walcząca we Wrocławiu.

Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2007).

Artur Adamski|Kamil Dworaczek