Pacak Zbigniew
Zbigniew Pacak, ur. 10 VII 1946 w Solnikach Wielkich k. Oleśnicy. Ukończył Technikum Chemiczne we Wrocławiu (1974). Absolwent Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie w Londynie (1994), doktorat w Centrum Studiów Dyplomatycznych w Paryżu (1997).
1966–1975 zatrudniony w Zakładach Przemysłowych R-1 w Kowarach, 1975–1983 chemik w Zakładzie Doświadczalnym Hydro-Mech Politechniki Wrocławskiej tamże.
Od IX 1980 w „S”, współorganizator, przew. Komitetu Założycielskiego, od 3 XII 1980 wiceprzew. KZ w Hydro-Mechu. 13 XII 1980 delegat na Walne Zebranie Zakładowych Delegatów PWr. I–II 1981 uczestnik strajku w klubie Gencjana Gencjana „Gencjana”, podtytuły: „Pismo Solidarności Walczącej”, „Pismo Organizacji Solidarność Walcząca Jelenia Góra”, „Pismo Organizacji Solidarność Walcząca Oddział Jelenia Góra”, I–X 1985 wydawane przez Oddział SW w Jeleniej Górze i Agencję Informacyjną Solidarności Walczącej we Wrocławiu (n-ry 1–5). w Jeleniej Górze. Od 23 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 członek Komisji Koordynacyjnej „S” Kowarskich Zakładów Pracy, jej przedstawiciel w MRN w Kowarach; V–VI 1981 delegat na I WZD Województwa Jeleniogórskiego.
12/13 XII 1981 inicjator, uczestnik strajku okupacyjnego (oflagowanie, akcja ulotkowa, wiec) w Hydro-Mechu. 13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośr. Odosobnienia w Kamiennej Górze, 4 I 1982 zwolniony. I–X 1982 na leczeniu na oddziale chorób płucnych Sanatorium Przeciwgruźliczego Wysoka Łąka w Kowarach. X 1982–VI 1983 członek podziemnej struktury „S” (m.in. z Jadwigą Piotrowicz) w Kowarach, współpracującej z o. Janem Kalembkiewiczem, proboszczem parafii Imienia Najświętszej Maryi Panny tamże, kolportującej ulotki i podziemny „Biuletyn Informacyjny PWr” (z Aleksandrem Załubskim), zbierającej pieniądze dla rodziny Grzegorza Patyka (członka KZ w Kombinacie Metalurgicznym Huta Katowice w Dąbrowie Górniczej), współorganizator akcji ulotkowych (m.in. z Marianem Morawskim uczestnik akcji „Nekrolog”) w Kowarach. V 1983 z Jerzym Nalichowskim autor i drukarz nr. 1 podziemnego pisma „Dywanik”. 1982–1983 wielokrotnie rewidowany i przesłuchiwany (również w szpitalu).
Od VI 1983 na emigracji we Francji, 1983–1985 krótkie kontrakty w firmach branży chemicznej, 1985–1986 chemik w cukrowni Beghin-Say, 1987–1988 laborant w Raffinerie de ELF Grandpuits k. Paryża, 1988–1997 operator sterowni produkcji w Henkel KGaA filia w Nemours, 1997–2002 wiceprezes Joint Venture Mar-Pac w Kostrzynie, od 2000 szkoleniowiec i konsultant handlowy firm we Francji i w Polsce. Od 2012 na emeryturze.
25 III 1981–22 VI 1983 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Jeleniej Górze w ramach KE krypt. Aparat.