Encyklopedia Solidarności

Jan Papina, ur. 12 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1951 we Wrocławiu. Absolwent Politechniki Wrocławskiej (1975).

1975–1982 projektant w Zakładzie Projektowania i Usług Inwestycyjnych Inwestprojekt w Zielonej Górze.

W III 1968 uczestnik demonstracji studenckiej we Wrocławiu, w VI 1976 odmówił udziału w wiecu poparcia dla władz PRL, potępiającym uczestników protestów w Radomiu i Ursusie.

Od IX 1980 w „S”; 15 IX 1980 współzałożyciel MKZ NSZZ Ziemi Lubuskiej/MKZ NSZZ „S” w Zielonej Górze. Od 15 IX 1980 kierownik Grupy Informacyjnej MKZ, od X 1980 wiceprzew. MKZ. organizator/współorganizator „S” w zakładach woj. zielonogórskiego (m.in. Zaodrzańskie Zakłady Przemysłu Metalowego Zastal, Szpital Wojewódzki, Novita, Elterma w Świebodzinie i Dozamet w Nowej Soli). W MKZ odpowiedzialny za działy informacji oraz interwencji. W III 1981 członek prezydium RKS z siedzibą w ZZPM Zastal. W VI 1981 delegat na I WZD Regionu Zielona Góra, wybrany do ZR, od 22 VI 1981 z-ca przew. ZR. X – XI 1981, w okresie konfliktu w Zakładzie Rolnym w Lubogórze, wiceprzew. RKS, kierującego akcją protestacyjną w woj. zielonogórskim, prowadził negocjacje z władzami lokalnymi i centralnymi ws. realizacji postulatów strajkujących w Lubogórze, sygnatariusz porozumienia z władzami, które kończyło strajk generalny w woj. zielonogórskim.

13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Zielonej Górze i w Głogowie, 13 VII 1982 zwolniony.

Od XII 1982 na emigracji w Szwecji. W Oxelesund współorganizator pomocy dla Polski. Od 1983 pracownik firmy Tetra-Pak w Szwecji, 1992–1995 szef działu Control Technologies na Wydz. Badawczo-Rozwojowym Tetra-Pak w Tokio, od 1995 w Tetra-Pak w Warszawie, m.in., jako członek zarządu i dyr. techn. Tetra-Pak. 2003–2006 w Pradze, od 2006 ponownie w Warszawie, jako dyr. techn. odpowiedzialny za Czechy, Polskę, Słowację i Węgry. Odbył uzupełniające szkolenia na International Institute for Management Development Lausanne Switzerland (2004) i Ashridge University UK (2006).

W 1997 organizator pomocy dla ofiar powodzi na Śląsku. Wiceprzew. Zarządu Głównego Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym w Zielonej Górze; członek Swedish Business Club, 2002–2003 prezydent; członek Scandinavian-Polish Chamber of Commerce. 2009–2010 członek i prezydent Klubu Rotary Warszawa Wilanów.

27 X 1980 – 16 X 1981 rozpracowywany przez Wydz. IIIA KW MO w Zielonej Górze w ramach SO krypt. Fala; 16 X 1981 – 16 III 1982 przez Wydz. IIIA/Wydz. V w ramach SOS krypt. Protest; 15 VII 1982 – 22 II 1983 przez Wydz. V w ramach KE krypt. Informatyk.

Przemysław Zwiernik