Powada Zbigniew
Zbigniew Powada, ks., ur. 23 VII 1946 w Dębowcu k. Skoczowa. Absolwent Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie; święcenia kapłańskie (1972).
1969–1971 pracownik fizyczny, nast. zaopatrzeniowiec i konwojent w Zakładach Przemysłu Cukierniczego w Siemianowicach Śląskich Zakład Olza w Cieszynie (praktyka klerycka, nast. bezterminowy urlop w seminarium), 1972–1975 wikariusz w parafii NSPJ w Jastrzębiu Zdroju, 1975–1978 w parafii św. Antoniego w Rybniku, 1978–1982 w parafii Wszystkich Świętych w Pszczynie, od 1 IX 1982 wikariusz, 1 IX 1983–31 VIII 2016 proboszcz parafii św. Mikołaja w Bielsku-Białej. 1983–2011 wicedziekan Dekanatu Bielsko I.
1983–1988 współorganizator pomocy represjonowanym, m.in. poprzez Biskupi Komitet Pomocy Uwięzionym i Internowanym Biskupi Komitet Pomocy Uwięzionym i Internowanym Biskupi Komitet Pomocy Uwięzionym i Internowanym, działał od 17 III 1982 do 17 III 1989. Powołany przez ordynariusza katowickiego bp. Herberta Bednorza z inicjatywy duszpasterza akademickiego w Katowicach ks. Oskara Thomasa przy kurii diecezjalnej tamże. w Bielsku-Białej. 1984–2016 współorganizator i duszpasterz Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafii św. Mikołaja, skupiającego m.in. działaczy podziemnej „S”.
1989–2016 kapelan KIK w Bielsku-Białej i podbeskidzkiej „S”. 1992–2016 członek Kolegium Konsultorów i Rady Kapłańskiej Diecezji Bielsko-Żywieckiej. Od 1998 prałat. Od 2016 na emeryturze.Od 2016 założyciel i członek Stowarzyszenia Podbeskidzie Wspólna Pamięć Bielsko-Biała.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009), Krzyżem Wolności i Solidarności (2019).
W l. 80. rozpracowywany przez Wydz. IV KW MO/WUSW w Bielsku-Białej w ramach SO krypt. Katedra.