Pycak Wincenty Michał
Wincenty Michał Pycak, ur. 22 I 1944 w Woli Batorskiej k. Wieliczki. Ukończył Technikum Energetyczne przy ul. Swobodnej we Wrocławiu (1967); absolwent Studium Pedagogicznego tamże (1968).
1961–1967 monter urządzeń automatyki w Zakładach Elektronicznych Elwro tamże; 1967–1975 nauczyciel, brygadzista montażu urządzeń automatyki zawodu w Dolnośląskim Zakładzie Doskonalenia Zawodowego tamże; 1975–1976 próba uruchomienia własnej produkcji stabilizatorów napięcia, 1976–2005 właściciel gospodarstwa ogrodniczego.
1980–1981 w Organizacji Ochrony Konsumentów tamże. 1981 kolporter wydawnictw niezależnych; sympatyk KPN (kontakt z Antonim Lenkiewiczem).
Po 13 XII 1981 kilkakrotnie przesłuchiwany. 1982–1989 kolporter (we współpracy ze Stanisławem Derdą, Józefem Tallatem-Kiełpszem i A. Lenkiewiczem) prasy podziemnej, wydawnictw KPN i SW, m.in. „Z Dnia na Dzień”, „Wiadomości Bieżących”, „Solidarności Walczącej”, „Regionu”, „Konfederacji Dolnośląskiej”, „Zamek” na terenie Wrocławia, do Niepołomic i Juszczyna. 1985–1989 działacz Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego przy parafii św. Klemensa Dworzaka we Wrocławiu: współorganizator spotkań, drukarz (z Ryszardem Kędzierskim i Jerzym Dorą oraz Bohdanem Błażewiczem) ulotek, znaczków i druków o treściach niepodległościowych, współorganizator tworzenia i wmurowywania tablic poświęconych Józefowi Piłsudskiemu i 70. rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę. 1986–1996 w KPN, 1986–1989 wiceprzew., 1989–1996 przew. Okręgu VII Dolnośląskiego, uczestnik, nast. członek Rady Politycznej KPN, delegat na Kongresy. 1986 zatrzymany. 1988 sygnatariusz (m.in. z Ireną Klubą, Witoldem Sulżyckim) petycji domagającej się zachowania kwater ofiar więźniów politycznych z okresu stalinowskiego pochowanych potajemnie na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu, 1988–1989 z inicjatywy I. Kluby i Danuty Skraby współorganizator (m.in. z Władysławem Fusem, R. Kędzierskim) tamże mszy w intencji ofiar stalinizmu, prac porządkowych na polach 81A i 120 oraz tablic intencyjnych, krzyży na mogiłach. 1987–1989 współorganizator okolicznościowych manifestacji KPN we Wrocławiu m.in. pod hasłem Solidarnie do Niepodległości.
IV–VI 1989 organizator i szef kampanii wyborczej KPN, której kandydatem we Wrocławiu był A. Lenkiewicz. 1990 organizator pod bramą koszar Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej w Legnicy tygodniowego protestu KPN ws. opuszczenia Polski przez Armię Radziecką, nast. pod tym samym hasłem 3-dniowego protestu pod garnizonem
AR
we Wrocławiu-Ołtaszynie. 1991–1993 poseł RP z listy KPN. Od 1996 prezes Dolnośląskiego Związku Ogrodniczego, inicjator budowy giełdy rolno-ogrodniczej we Wrocławiu. 2005–2015 na rencie, od 2015 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2016).
Od III 1987 rozpracowywany przez Wydz. III WUSW we Wrocławiu; 13
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1989 – 5 VI 1990 rozpracowywany przez Wydz. III/Ochrony Konstytucyjnego Porządku Prawnego WUSW we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Stado.
Krzysztof Dolata, Łukasz Sołtysik