Raczyński Zenon
Zenon Raczyński, ks., ur. 6 VII 1933 w Krzepicach, zm. 19 I 1996 w Częstochowie. Absolwent Wyższego Częstochowskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, święcenia kapłańskie (1957) oraz Papieskiego Wydz. Teologicznego (licencjat 1969).
1957-1959 wikariusz w parafii św. Wawrzyńca w Bobrownikach, katecheta w szkole w Żychcicach, 1959-1963 wikariusz w parafii św. Jakuba Apostoła w Częstochowie, 1963-1965 w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego tamże, 1965-1967 wikariusz w parafii NMP Anielskiej w Dąbrowie Górniczej, 1967-1973 prefekt tamże, w 1968 organizator duszpasterstwa akademickiego tamże, 1973 kapelan Domu Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus w Sosnowcu, 1973-1977 administrator, 1977-1983 proboszcz parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Sosnowcu, 1973-1983 duszpasterz akademicki rejonu sosnowieckiego.
XII 1981 – X 1983 szef Ośrodka Duszpasterskiego dla Internowanych i Ich Rodzin przy swojej parafii (oddziału Duszpasterstwa Osób Pozbawionych Wolności i Ich Rodzin przy Kurii Diecezjalnej w Częstochowie, od 1983 Diecezjalnego Komitetu Pomocy Bliźniemu), 1982-1983 wicedziekan II dekanatu sosnowieckiego. Od 1982 organizator comiesięcznych Mszy za Ojczyznę w swojej parafii, głosiciel patriotycznych kazań. Od XI 1983 proboszcz parafii św. Józefa w Częstochowie; od XI 1984 organizator comiesięcznych Mszy za Ojczyznę, od 1985 założyciel Duszpasterstwa Świata Pracy przy swojej parafii. Od 1985 diecezjalny duszpasterz ludzi pracy, współorganizator ogólnopolskich Pielgrzymek Ludzi Pracy na Jasną Górę. Członek Podkomisji Episkopatu ds. Kobiet i Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Pracy. 1985-1995 dziekan w dekanacie św. Józefa w Częstochowie. W XI 1985 wojewoda częstochowski wystosował list do bp. Stanisława Nowaka, domagając się podjęcia względem niego „stosownych zarządzeń w związku z prowadzeniem przez tego duchownego działalności szkodliwej dla Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”. 18 II 1986 wojewoda nakazał usunięcie go ze stanowiska proboszcza, 14 IV 1986, po odwołaniu się od decyzji wojewody, Urząd ds. Wyznań potwierdził tę decyzję; do XII 1987 nie był uznawany za proboszcza przez władze administracyjne PRL.
Od 1989 duszpasterz „S”. W 1990 organizator kuchni dla ubogich, budowniczy domu katechetycznego przy swojej parafii. Od 1989 kanonik honorowy kapituły bazyliki archikatedralnej. W ramach prac II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. Synodu Diecezji Częstochowskiej członek Podkomisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego, Komisji ds. Struktur Diecezjalnych, przewodniczący Komisji ds. Duszpasterstwa Świata Pracy. Przez cztery lata diecezjalny duszpasterz kobiet, kierownik Wydz. Duszpasterstwa Zawodowego Kurii Diecezjalnej. Od 1983 sędzia prosynodalny.