Rehorowska Maria Katarzyna
Maria Katarzyna Rehorowska, ur. 29 V 1934 w Czarnorzekach k. Krosna. Ukończyła Pomaturalną Szkołę Pedagogiczną w Przemyślu (1953) i Instytut Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych przy Uniwersytecie Wrocławskim (1980).
1954–1981 nauczycielka w SP w Rozwadowie/SP nr 9 w Stalowej Woli.
Od IX 1980 w „S”; założycielka „S” w miejscu pracy, organizatorka Międzyszkolnej KZ w Stalowej Woli; IV 1981 delegatka na I WZD Regionu Ziemia Sandomierska, członek prezydium ZR.
13 XII 1981 internowana, przetrzymywana w Ośrodku Odosobnienia w Nisku i Gołdapi, 29 IV 1982 zwolniona; V 1982 przeniesiona w ramach represji do pracy w bibliotece w SP nr 2 w Stalowej Woli; w III 1983 Sąd Pracy w Rzeszowie uznał brak podstaw prawnych do przeniesienia z pierwotnego miejsca pracy. Zaangażowana w działalność podziemną; 1983–1986 nauczycielka w SP w Brandwicy; 1983–1988 organizatorka zbiórek pieniędzy na działalność podziemną, kolporterka pism, m.in. „Biuletyn Informacyjny Tymczasowej Komisji Zakładowej NSZZ «Solidarność» Kombinatu Przemysłowego Huta Stalowa Wola”, „SMiS”. 1983–1984 kilkakrotnie poddana rewizjom, w 1983 zatrzymana; 1983–1989 zaangażowana w działalność Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafii MBKP w Stalowej Woli, współpracowniczka Duszpasterskiego Ośrodka Kultury Chrześcijańskiej tamże; 1988–1990 członek chóru „S” tamże. Od 1986 na emeryturze.
1989–1990 w Regionalnym KO w Stalowej Woli; 1991–1992 członek Społecznego Towarzystwa Oświatowego, 1991–1992 dyr. Społecznej SP w Stalowej Woli; 1996–1997 członek Komitetu Budowy Pomnika Jana III Sobieskiego w Rozwadowie; 2002–2014 radna Miasta Stalowa Wola Wola „Wola”, pismo wydawane w Warszawie I 1982 – 11 IX 1989, od 1989 jako oficjalne pismo „S” Regionu Mazowsze. z list LPR i PiS. Członek Koła Emerytów i Rencistów „S”.
Autorka 6 książek, m.in.: 310 lat Rozwadowa nad Sanem 1690–2000 (2000), Historia internowania kobiet w Gołdapi, pisana przez 28 lat 1982–2008 (2008).
Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016), Złotym Krzyżem Zasługi (1975), Medalem KEN (1993); uhonorowana tytułem Zasłużony dla Regionu Ziemia Sandomierska (2016).
V 1982 – III 1983 rozpracowywana przez Wydz. V KW MO w Tarnobrzegu w ramach SO krypt. Związkowiec; II 1984 – IX 1985 przez p. III RUSW w Stalowej Woli w ramach KE krypt. Działaczka.
Region Ziemia Sandomierska, Stalowa Wola