Encyklopedia Solidarności

Kazimierz Rochowicz, ur. 29 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1952 w Suszu k. Iławy. Absolwent Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (obecnie Szkoła Główna Handlowa) w Warszawie, Wydz. Handlu Wewnętrznego (1975).

Na przełomie l. 60./70. wyczynowy sportowiec, finalista mistrzostw Polski w biegach średniodystansowych. W 1976 powołany do Szkoły Oficerów Rezerwy [SOR: 1973-1980, od 1980: SPR]. 1977-1984 rewident zakładowy w Iławskich Zakładach Naprawy Samochodów. 1974-1980 w ZSL, 1978-1980 w ZSMP.

Od IX 1980 w „S”, członek Komitetu Założycielskiego w IZNS, następnie Komisji ds. Propagandy i Informacji przy KZ „S”, przewodniczący Komisji Administracji przy KZ „S”.

13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Iławie i Kwidzynie, 3 XII 1982 zwolniony. Po wyjściu członek nieformalnej kilkunastoosobowej grupy b. działaczy „S” w IZNS i spoza zakładu (m.in.: Ludmiła Koczkowska, Bogdan Koczkowski, Maria Grabowska, Krystyna Krauze, Czesława Blank): pomoc represjonowanym kolegom, działalność samopomocowa (stałe składki), spotkania dyskusyjne nt. wydarzeń krajowych związanych z „S”; 1983-1984 kolporter wydawnictw podziemnych, m.in. pisma „Rezonans”, prasy i książek sprowadzanych z Regionu Mazowsze (m.in. „Tygodnik Mazowsze”), współorganizator akcji pisania listów gratulacyjnych do Lecha Wałęsy z okazji przyznania mu Pokojowej Nagrody Nobla, wyjazdów na spotkania pielgrzymkowe z Janem Pawłem II; w 1984 zwolniony z pracy.

Od 1984 na emigracji w Norwegii; 1984-1988 pracownik przedsiębiorstwa komunalnego w Hersfjord, od 1988 właściciel Zakładu Remontowo-Budowlanego tamże; od III 1984 w Stavanger, członek organizacji Norge-Polen Komitee wspierającej politycznie i materialnie opozycję w PRL; uczestnik akcji propagandowych wśród Norwegów na rzecz „S” w Polsce, zbiórek pieniędzy wśród polskiej i norweskiej społeczności przesyłanych następnie do Biura Koordynacyjnego „S” za Granicą w Brukseli, akcji indywidualnych wysyłek paczek żywnościowych, lekarstw, odzieży i literatury niepodległościowej do działaczy podziemnej „S” z Iławy. Od 1990 członek Stowarzyszenia Represjonowanych w Stanie Wojennym Regionu Warmińsko-Mazurskiego Pro Patria; aktywny uczestnik życia społeczno-kulturalnego Polonii w Stavanger, w 1992 jej reprezentant na Światowym Kongresie Polonii w Krakowie, po 1990 nieprzerwanie współorganizator (we współpracy z Ambasadą RP w Oslo) lokalnego Punktu Wyborczego w kolejnych wyborach parlamentarnych w Polsce; od ok. 1995 członek wielonarodowej rady parafialnej przy kościele rzymsko-katolickim w Stavangerze, wspomaga moralnie i materialnie duszpasterstwo polonijne w zakresie patriotycznego wychowania dzieci polskich emigrantów; wspiera ruch pielgrzymkowy Polonii norweskiej, służy pomocą lokalnym parafiom rzymsko-katolickim i niezależnym mediom katolickim. Nie przyjął obywatelstwa Norwegii.

1983-1986 rozpracowywany przez p. V RUSW w Iławie w ramach KE krypt. Roch, zdjęto z ewidencji 30 I 1986.

Piotr Kardela