Rumpf Jan
Jan Rumpf, ur. 8 IV 1951 w Lądku-Zdroju, zm. 19 VIII 1997 w Altötting w Bawarii (Niemcy). Ukończył SP w Bytomiu (1965).
1965-1967 zatrudniony w Pracowni Geodezyjno-Pomiarowej Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Katowicach, 1967-1973 kolejno: pracownik magazynowy w Katowickim Zarządzie Aptek, maszynista sceny w Telewizji Katowice, robotnik w Centrali Rybnej w Bytomiu; 1973-1979 w Przedsiębiorstwie Miernictwa Górniczego w Bytomiu, 1979-1982 w KWK Rozbark tamże. 1973-1979 w ZMS, następnie w ZSMP.
Od IX 1980 w „S”. Współredaktor (ze Stanisławem Piątkiem) niezależnego pisma „Wróbelek”, drukowanego na powielaczu zakładowym w siedzibie KZ „S” w kopalni. Delegat oddziału GR-6 w wyborach zakładowych „S”, od I 1981 sekretarz KZ „S” w KWK Rozbark, oddelegowany do pracy związkowej; odpowiedzialny za prowadzenie radiowęzła; kolporter pism i ulotek na terenie zakładów pracy (we współpracy z Waldemarem Żurawickim). 25 IX 1981 brał czynny udział w proteście w Hali Gwardii w Warszawie po odmowie rejestracji ZZ Funkcjonariuszy MO.
13 XII 1981 przebywał w kościele Świętego Krzyża w Bytomiu; współorganizator i członek MKS Bytom. 14 XII 1981 współorganizator 5-godzinnego strajku w Cechowni KWK Rozbark, członek KS odpowiedzialny za zakładowy radiowęzeł, zatrzymany razem z W. Żurawickim, przewieziony do KM MO w Bytomiu; aresztowany, od 29 XII 1981 przetrzymywany w AŚ w Bytomiu, 10 I 1982 skazany wyrokiem Sądu Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu na sesji wyjazdowej w Katowicach na 2 lata więzienia i 2 lata pozbawienia praw publicznych za kontynuowanie działalności związkowej, 22 II 1982 podczas II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. rozprawy na 4 lata więzienia i 3 lata pozbawienia praw publicznych za druk i kolportaż ulotek nawołujących do strajku, 18 VI 1982 skazany na karę łączną 4 lat więzienia i 3 lat pozbawienia praw publicznych, następnie przez ok. 1 mies. przetrzymywany w AŚ przy KW MO w Katowicach, od III 1982 osadzony w ZK w Raciborzu, następnie w Strzelcach Opolskich, od IX 1982 na 10-mies. przerwie w odbywaniu kary z powodu trudnej sytuacji rodzinnej; zwolniony w czasie przerwy na mocy amnestii w VII 1983; zwolniony z pracy. Pozostawał bez zatrudnienia, korzystał z pomocy Kościoła, parafii w Krasiczynie i Bytomiu.
Od 23 XI 1983 na emigracji w RFN. Przez 8 mies. nauka języka, przez kolejny rok na zasiłku. 1985-1992 zatrudniony w firmie budowlanej, nast. w zakładzie metalurgicznym, 1992-1997 na zasiłku dla bezrobotnych.