Sarapuk Barbara
Barbara Sarapuk, ur. 19 X 1940 w Rudzie Malenieckiej k. Końskich, zm. 29 I 2015 we Wrocławiu. Absolwentka Wyższej Szkoły Ekonomicznej we Wrocławiu, Wydz. Gospodarki Narodowej (1968).
1958-1963 nauczycielka w Technikum Ekonomicznym w Legnicy. W III 1968 uczestniczka protestów we Wrocławiu. Od 1970 nauczyciel akademicki, od 1975 także programista komputerowy w WSE/Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego we Wrocławiu. 1977-1980 uczestniczka organizowanych przez KSS KOR zbiórek pieniędzy, kolporterka wydawnictw niezależnych (m.in. „Biuletynu Dolnośląskiego”).
Od IX 1980 w „S”; uczestniczka szkolenia drukarskiego zorganizowanego przez MKZ „S” we Wrocławiu, od X 1980 zaangażowana w druk i kolportaż pism związkowych; od X 1980 współpracowniczka NZS, m.in. organizatorka łączności między strukturami różnych uczelni przy wykorzystaniu ich bazy telekomunikacyjnej. W II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 uczestniczka strajku solidarnościowego NZS na AE ze studentami Łodzi ws. rejestracji NZS, XI/XII 1981 uczestniczka strajku solidarnościowego NZS na AE ze studentami WSI w Radomiu.
14 XII 1981 uczestniczka strajku w Państwowej Fabryce Wagonów Pafawag we Wrocławiu, zatrzymana na 48 godz. po pierwszej pacyfikacji Zakładu. Współpracowniczka redakcji podziemnej edycji pisma „Biuletyn Dolnośląski”, 17 XII 1981 – XII 1982 członek redakcji podziemnego pisma „Wiadomości Bieżące”. Od VI 1982 członek Solidarności Walczącej. 7 XII 1982 zatrzymana, 11 XII 1982 aresztowana, przetrzymywana w KW MO we Wrocławiu, 18 V 1983 skazana wyrokiem Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu na 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na 3 lata. 1983-1987 współpracowniczka redakcji, autorka pod ziemnego pisma „Replika”. Do 1989 drukarz, organizatorka i kierowniczka sieci drukarń i kolportażu wydawnictw podziemnych (m.in. „Biuletynu Dolnośląskiego”, „Wiadomości Bieżących”, „Solidarności Walczącej”, „Repliki”, „Z Dnia na Dzień”, „Galicji” nr 1 oraz książek) we Wrocławiu i w miastach Dolnego Śląska. 1982-1989 prowadziła ok. 100 szkoleń dla drukarzy. 1983-1984 dokonała z grupą współpracowników wielu udoskonaleń, które wpłynęły na upowszechnienie techniki sitodruku. 17 IV 1988 zatrzymana, poddana rewizji, 19 IV 1988 orzeczeniem Kolegium Rejonowego ds. Wykroczeń Dzielnicy Wrocław-Śródmieście w trybie przyspieszonym skazana na karę grzywny, konfiskatę sprzętu fotograficznego i samochodu Škoda za przewożenie wydawnictw podziemnych. 28 IV 1988 zatrzymana po rewizji mieszkania, 30 IV 1988 orzeczeniem Kolegium Rejonowego ds. Wykroczeń Wrocław-Stare Miasto skazana na karę grzywny oraz konfiskatę ramki drukarskiej i radia Julia za nielegalny druk i posiadanie urządzenia odbiorczego do nasłuchu.
Od 1990 technolog na AE we Wrocławiu. Od 1995 na emeryturze.
Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2007).
13 IX 1982 – 16 III 1988 rozpracowywana przez Wydz. V/V-1 KW MO/WUSW we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Kropla; 16 III 1988 – 28 XII 1989 przez Inspektorat 2 WUSW we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Paskuda.