Encyklopedia Solidarności

Julian Sekuła, ur. 12 IV 1951 w Zakrzówku k. Lublina. Absolwent Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, Wydz. Pedagogiki i Psychologii, kierunek pedagogika (1976), Wydz. Prawa i Administracji, kierunek prawo (1995).

1978–1981 w PZPR.

Od 1975 inspektor Wydz. Dochodzeniowo-Śledczego KM MO w Lublinie, nast. kierownik sekcji operacyjno-dochodzeniowej Komisariatu IV w Lublinie. 1978–1981 członek Komitetu Zakładowego PZPR przy KM MO w Lublinie. Podporucznik MO.

Od V 1981 inicjator ruchu związkowego wśród pracowników MO. 29 V 1981 współzałożyciel i przew. Tymczasowego Komitetu Założycielskiego NSZZ FMO woj. lubelskiego; 1 VI 1981 delegat na zjazd założycielski ZZ FMO w Warszawie, członek Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego ZZ FMO. 1–7 VI 1981 delegat na rozmowy z Komisją Rządową w Warszawie, od VI 1981 skarbnik OKZ ZZ FMO. 19 VI 1981 zwolniony z pracy w MO; przedstawiciel OKZ ZZ FMO podczas I KZD. 30 XI 1981 zatrzymany przez SB, 1 XII 1981 zwolniony po interwencji „S”. 12 XII 1981 uczestnik posiedzenia KK „S” jako reprezentant OKZ ZZ FMO. 12 XII 1981 przyłączył się do głodówki 9 milicjantów z ZZ FMO na terenie Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego.

13–14/15 XII 1981 uczestnik strajku tamże (m.in. autor odezwy do sił porządkowych, rozpowszechnianej w formie ulotek oraz przez głośniki radiowęzła stoczniowego). Po pacyfikacji stoczni w ukryciu w Szczecinie u rodziny Janiny i Ludwika Karasiewiczów, nast. 23 XII 1981–IV 1982 w Lublinie i Świdniku. IV 1982 zatrzymany, osadzony w areszcie KM MO w Lublinie, wypuszczony po przesłuchaniu. 1982–1986 bez możliwości zatrudnienia, prace dorywcze; współpracownik podziemnej „S” – gł. z Wojciechem Samolińskim (członek TZR, do 13 XII 1981 rzecznik prasowy ZR). 1986 ucieczka do RFN (dzięki turystycznej wizie tranzytowej do Włoch).

1990 powrót do kraju; przywrócony do pracy w KM Policji w Lublinie: kierownik sekcji operacyjno-dochodzeniowej Komisariatu IV, komendant Komisariatu VII, Komisariatu III, 1996–2000 z-ca komendanta miejskiego policji w Lublinie, 2000–2006 na etacie radcy w KW Policji w Lublinie, oddelegowany do pracy związkowej jako przew. ZZ NSZZ Policjantów tamże. Od 2006 na emeryturze.

Od 2011 prezes Zarządu Stowarzyszenia Byłych Funkcjonariuszy MO Represjonowanych za Działalność Związkową i Polityczną w l. 1981–1989 Godność.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2002) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2014).

9 XI 1983–4 XII 1987 rozpracowywany przez Wydz. III WUSW w Lublinie w ramach SOS krypt. Działacze, 4 X 1987–17 I 1990 w ramach SOS krypt. Oficer, 4 X 1987–16 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1989 w ramach KE krypt. Wspólnik.

Marcin Dąbrowski