Sierański Ireneusz
Ireneusz Sierański, ur. 27 VII 1947 w Łaskarzewie (pow. garwoliński, woj. mazowieckie), zm. 1 IX 2017 w Mississauga (Kanada). Ukończył Elektromechaniczną Szkołę Zawodową w Warszawie (1966), XV LO tamże (1976).
1966 elektromonter w MZK w Warszawie, 1966–1968 zasadnicza służba wojskowa, 1968–1970 elektryk w Miejskim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych w Warszawie, 1970–1981 funkcjonariusz MO w Batalionie Pogotowia i Zmotoryzowanych Patroli Komendy Stołecznej MO (Batalionie Patroli Zmotoryzowanych i Pogotowia Komendy Stołecznej MO/Batalionie Patrolowym KS MO). Od 1973 członek PZPR, ZMS (od 1974 przew. Zarządu Zakładowego ZMS w BPiZP KS MO).
26 V 1981 współorganizator spotkania przedstawicieli jednostek MO z woj. stołecznego i kilku innych województw w siedzibie Batalionu Patrolowego KS MO, od 26 V 1981 przew. Tymczasowego Komitetu Założycielskiego NSZZ Funkcjonariuszy MO. 1 VI 1981 przew. Zjazdu Delegatów jednostek MO w Warszawie. Od 1 VI 1981 członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego ZZ FMO, od 9 VI 1981 przew. prezydium OKZ ZZ FMO, 17 VI 1981 zwolniony ze służby w MO za próbę działalności związkowej, organizator tajnych posiedzeń prezydium OKZ ZZ FMO w Warszawie, od 25 IX 1981 przew. Komitetu Protestacyjnego, współorganizator protestu b. funkcjonariuszy MO – okupacji Hali Gwardii przeciwko odroczeniu rozprawy rejestracyjnej ZZ FMO, IX 1981 reprezentant OKZ ZZ FMO podczas II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. tury I KZD „S”, 1981 sygnatariusz (w imieniu Prezydium ZZ FMO) listów i petycji do Sejmu PRL ws. zezwolenia funkcjonariuszom MO na zrzeszanie się w zw. zaw., współpracownik ZR Mazowsze „S”. 19 X 1981 zatrzymany, zwolniony po interwencji Seweryna Jaworskiego i Zbigniewa Romaszewskiego, XI–XII 1981 uczestnik akcji pomocy dla strajkujących studentów Wyższej Oficerskiej Szkoły Pożarniczej. 4 XII 1981 przew. delegacji ZZ FMO podczas uroczystości poświęcenia sztandaru „S” w KWK Rozbark w Bytomiu. 11 XII 1981 uczestnik obrad KK „S”, 11–13 XII 1981 protestu głodowego funkcjonariuszy MO w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego.
Od 13 XII 1981 w ukryciu. 14 XII 1981 przekazał list stoczniowców do warszawskich zakładów pracy. 19 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Białołęce, 23 XI 1982 zwolniony (7 X–23 XI 1982 na przepustce – hospitalizowany); po zwolnieniu z internowania kilkakrotnie przesłuchiwany; od 1982 na emeryturze milicyjnej; III 1982 usunięty z PZPR za próbę działalności związkowej w MO, 1982 zaangażowany w powstanie czasopisma „Godność”, 1982–1984 współpracownik (przekazywał sprzęt i materiały do publikacji) i autor tekstów (ps. Ibis, JS, Rena, Sierżant), od 1983 organizator kolportażu; 1983–1986 współwłaściciel sklepu zoologicznego w Warszawie; VI 1986 (na 2 mies.) przed wyjazdem z kraju zmuszony do zwrotu mieszkania (spółdzielczego), co doprowadziło jego rodzinę do bezdomności, VIII 1986 po odsprzedaniu swej części sklepu wspólnikowi i rozliczeniu transakcji w wydziale finansowym dzielnicy Warszawa-Wola wezwany przez urząd skarbowy do zapłacenia dodatkowych 80 tys. zł kary, VIII 1986 emigracja do Kanady.
Autor Wspomnień Przewodniczącego Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego ZZ FMO. 1981–1986 (2012).
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2018), Krzyżem Wolności i Solidarności (2018).
9 VIII 1983–20 XI 1985 rozpracowywany przez Wydz. III-1 KS MO/SUSW w ramach SOR krypt. Rozłam; 15 VIII 1983–20 XI 1985 przez Wydz. III-2 KS MO/SUSW w ramach SOR krypt. Pismo.