Encyklopedia Solidarności

Piotr Skrobotowicz, ur. 31 III 1946 w Opolu, zm. 26 XII 2022 tamże. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydz. Elektroniki (1974).

1965–1966 gł. specjalista w Zakładach Usług Radiotechnicznych i Telewizyjnych tamże.

III 1968 uczestnik strajków studenckich we Wrocławiu, współautor i kolporter studenckich rezolucji, m.in. „Do Was moich studentów”, „Studenci”, „Odezwa do ludzi pracy Wrocławia i Dolnego Śląska”. 1 V 1968 uczestnik kontrpochodu studentów PWr domagających się uwolnienia więzionych studentów. 15 V 1968 relegowany z uczelni i prewencyjnie wcielony do jednostki wojskowej w Zgorzelcu, 14 VII 1969 zwolniony z wojska. 28 VI 1968 odpowiadał z wolnej stopy przed Wydz. Śledczym KW MO we Wrocławiu. Oskarżony o nielegalne rozwieszenie rezolucji studenckiej III 1968 w Domu Studenckim T-2 we Wrocławiu. 19 VII 1968 umorzenie śledztwa przez Prokuraturę Wojewódzką tamże. X 1969 przywrócony na studia na PWr. XII 1974–1981 gł. specjalista w ZURiT/Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Handlu Wewnętrznego we Wrocławiu.

Od IX 1980 w „S”; od IX przew. Komitetu Założycielskiego, od III 1981 przew. KZ. 1981 członek prezydium KKK „S” Pracowników Państwowego Handlu Wewnętrznego i Usług. V i VII 1981 delegat na I WZD Regionu Śląsk Opolski, IX/X gość/obserwator obrad I KZD. IV–12 XI 1981 drukarz i redaktor niezależnego pisma „Tygodniówka WPHW Solidarność”, przedrukowywał również „Tygodnik Solidarność”.

Od 13 XII 1981 w ukryciu, poszukiwany listem gończym, zwolniony z pracy. V 1982–31 III 1983 autor projektu i organizator podziemnej sieci produkcji ponad 100 nadajników radiowych i telewizyjnych (dla Radia „S”), współpracował z Ryszardem Wojtasikiem z RKS Dolny Śląsk. 31 III 1983 zgłosił się na komendę MO w Opolu, po rozmowie ostrzegawczej zwolniony, nast. wycofał się z działalności opozycyjnej. Od 1984 właściciel firmy Auto Power Electronic Opole.

1999 współzałożyciel i członek Zarządu Stowarzyszenia Pamięci Narodowej i Osób Represjonowanych w PRL, od 2006 członek Opolskiego Stowarzyszenia Pamięci Narodowej.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2001).

15 XII 1975 zarejestrowany przez Wydz. II SB KW MO w Opolu w sprawie obiektowej o krypt. Turysta. Sprawie tej nadano nowy nr arch. 26732 o krypt. Tchórz; 12 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982–1983 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO w Opolu w ramach KE krypt. Szary; od 28 IV 1983 przez Wydz. V KW MO/WUSW w Opolu w ramach KE krypt. Judym, w czerwcu 1983 w ramach KE krypt. Potop; występował w SOR krypt. Gracz.

Antoni Maziarz|Ksawery Jasiak