Sokołowski Lech
Lech Sokołowski, ur. 8 IV 1932 w Łomży, zm. 31 III 1995 w Jeleniej Górze. Ukończył Technikum Górnicze w Zabrzu.
1950–1957 górnik, ratownik górniczy w kopalni w Wałbrzychu, 1961–1963 technik strzałowy w Przedsiębiorstwie Poszukiwań Geofizycznych w Warszawie, 1963–1980 kierownik wydz. Huty Warszawa.
VIII 1980 wiceprzew. zakładowego KS; od IX w „S”, członek prezydium Komitetu Założycielskiego, od I 1981 wiceprzew. KZ, przew. zakładowej Komisji ds. Interwencji. XI 1980 uczestnik strajku okupacyjnego w Sali Herbowej Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku na rzecz realizacji postulatów służby zdrowia; do VI 1981 członek MKZ Mazowsze. VI, XII 1981 Delegat na I i II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD Regionu Mazowsze; wiceprzew. Krajowej Sekcji Hutników „S”.
14–15 XII 1981 uczestnik strajku, członek KS w Hucie Warszawa; 15 XII 1981 aresztowany, osadzony w ZK w Warszawie-Białołęce; 11 I 1982 uniewinniony przez Sąd Wojewódzki w Warszawie; przeniesiony na gorsze stanowisko pracy. 1982–1989 koordynator prac Krajowej Sekcji Hutników; kolporter podziemnych pism, m.in. „Hutnicy 82”, „Solidarność Hutnicza”, „Nasza Solidarność”, „Tygodnik Mazowsze”, „Wola”, książek wydawnictw NOWa, Krąg, CDN, znaczków poczt podziemnych; współorganizator wystaw niezależnych w kościele Przemienienia Pańskiego w Grodzisku Mazowieckim. Wielokrotnie zatrzymywany. 4 IV 1984 aresztowany w Sosnowcu, osadzony w AŚ w Katowicach, Mysłowicach, nast. zwolniony na mocy amnestii. 1984 współzałożyciel Obywatelskiego Komitetu Przeciw Przemocy. Od 1984 na rencie.
1989 współzałożyciel KO w Grodzisku Mazowieckim. 1990–1994 społeczny członek Komisji Rady Miasta Grodziska Mazowieckiego; ławnik Sądu Wojewódzkiego w Warszawie.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2018).
Od 1981 rozpracowywany przez Wydz. IIIA/Wydz. V KS MO w ramach SOR krypt. Drut; 1988–1989 przez Wydz. III-2 SUSW w ramach KE krypt. Zastępca.