Stawiarski Roman
Roman Stawiarski, ur. 9 VIII 1943 w Libuszy k. Gorlic. Ukończył Technikum Mechaniczne w Gorlicach (1970).
1960–1963 spawacz na Wydz. C-2 w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, 1964–1966 zasadnicza służba wojskowa, 1966–1968 kierowca w Przedsiębiorstwie Poszukiwań Naftowych w Jaśle, 1968–1969 w PKS w Gorlicach, 1969–1984 traser, rozdzielca robót, robotnik magazynowy na Wydz. Narzędzi Rotacyjnych w Fabryce Maszyn i Sprzętu Wiertniczego Glinik/Fabryce Maszyn Wiertniczych i Górniczych Glinik w Gorlicach.
VII 1980 współorganizator godzinnego strajku w Gliniku (z poparciem dla strajkujących w Świdniku i Lublinie), VIII 1980 organizator jednodniowego strajku tamże, przew. KS na Wydz., nast. członek grupy inicjatywnej ds. wolnych związków zawodowych. Od IX 1980 w „S”; przew. Komitetu Założycielskiego na Wydz. i w Gliniku, od II 1981 przew. Komisji Wydz., do XI 1981 wiceprzew. KZ. 1980–1981 organizator Kół NSZZ Rolników „Solidarność Wiejska”, nast. Kół „S” RI w gm. Gorlice, członek Zarządu Gminnego w Gorlicach. Kolporter niezależnych pism, m.in. „Gońca Małopolskiego”. 9–11 I 1981 uczestnik strajku w Ratuszu w Nowym Sączu (11–19 I 1981 kontynuacja strajku w Domu Robotniczym Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego tamże), I–VI 1981 uczestnik rozmów MKZ Małopolska Komisja w Nowym Sączu z komisją rządową ws. niezrealizowanych postulatów. VII 1981 delegat na I WZD RM w Tarnowie.
13 XII 1981 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Załężu, 16 I 1982 zwolniony. I 1982–III 1984 w podziemnych strukturach „S” (ze Stanisławem Elmerem, Stanisławem Jarkiem, Stanisławem Dudkiem, Romanem Kosibą, Tadeuszem Krokiem, Mieczysławem Dylągiem, Markiem Machowskim i Markiem Bugno), wspomaganie druku i kolportażu „Wolnego Górnika” i ulotek; kolportaż podziemnych wydawnictw, m.in.: „Solidarność Glinika”, „Hutnik”, „Tygodnik Mazowsze”, „Wolny Górnik”; zaopatrywał się w nie m.in. u T. Kroka i ks. Kazimierza Jancarza w Krakowie-Mistrzejowicach; zbiórka składek na działalność związkową i pomoc represjonowanym; pozyskiwanie informacji o represjach wobec opozycji i nastrojach społecznych; rozprowadzanie cegiełek i znaczków poczty podziemnej; współpraca z podziemnymi strukturami „S” w Krakowie (z Kazimierzem Fuglem) i Nowym Targu, uczestnictwo w spotkaniach informacyjnych w Haczowie k. Krosna.
10 III 1984 aresztowany, osadzony w RUSW w Gorlicach, nast. w AŚ w Nowym Sączu, rewizja w domu, VI 1984 zwolniony z pracy, 28 VII 1984 zwolniony na mocy amnestii. 1984–1989 uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy kościele Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Gorlicach; wielokrotnie przesłuchiwany, rozmowy ostrzegawcze, brak możliwości zatrudnienia. 1984–1985 prace dorywcze, 1985–1995 na rencie. 25–28 VIII 1988 uczestnik Międzynarodowej Konferencji Praw Człowieka w parafii św. Maksymiliana Kolbego w Krakowie-Mistrzejowicach.
1989–1990 przew. KO „S” w Bieczu, 1989 organizator wieców przedwyborczych i spotkań z kandydatami oraz akcji plakatowania. 1990–1994 radny z listy KO „S” i wiceprzew., nast. przew. Rady Miasta i Gminy Biecz. Od 1992 członek Stowarzyszenia Polskich Byłych Więźniów Politycznych w Płocku, Okręg Krakowski. 1995–1997 rewident zakładowy w rewizji gospodarczej w Fabryce Maszyn Glinik SA, członek „S”. Od 1997 na emeryturze. 2002–2008 w USA.
21 I 1982 podpisał oświadczenie o udzielaniu informacji nt. nieprawidłowości w zakładzie pracy, 26 V 1982 zarejestrowany przez Wydz. V KW MO w Nowym Sączu jako KO „z perspektywą wykorzystania do rozpoznania sytuacji wśród byłego aktywu »Solidarności«”, wyrejestrowany 6 X 1983 z powodu braku nadziei wykorzystanie jako źródła informacji. Z dostępnych materiałów nie wynika, by przekazywał informacje nt. działaczy „S”.
27 X 1983–8 III 1985 rozpracowywany przez p. V RUSW w Gorlicach w ramach SOR krypt. Aktyw.