Szeremietiew Romuald
Szeremietiew Romuald, ur. 25 X 1945 w Olmontach k. Białegostoku. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, Wydz. Prawa i Administracji (1972), doktorat z nauk wojskowych (1995), habilitacja (2001).
1966–1970 sekretarz Rady Uczelnianej SD na UWr. (usunięty za protest przeciwko masakrze robotników na Wybrzeżu). 1970–1972 ZSP. 1976–1980 członek WRN w Lesznie.
1973–1978 pracownik Stowarzyszenia PAX, od XI 1975 przew. Oddziału Miejskiego, a po reformie administracyjnej Oddziału Wojewódzkiego PAX w Lesznie.
Od 1964 w grupie samokształceniowej przy parafii Św. Jana Chrzciciela w Legnicy. W III 1968 uczestnik protestów studenckich w Legnicy, pobity przez MO podczas demonstracji w Legnicy, kolporter biuletynu konspiracyjnej organizacji Ruch. 1976–1977 członek kierownictwa Nurtu Niepodległościowego. 1978–1979 uczestnik ROPCiO, 1 IX 1979 – 1984 współzałożyciel i czołowy działacz KPN (z-ca przew. ds. politycznych, członek Rady Politycznej).
Od IX 1980, tymczasowy przew. KPN, od XI 1980 w ukryciu, 23 I 1981 aresztowany. 8 X 1981 skazany przez Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego na 5 lat pozbawienia wolności; osadzony w AŚ w Warszawie, nast. w ZK w Barczewie, gdzie w III 1984 kierował buntem więźniów politycznych, w VII 1984 zwolniony na mocy amnestii.
22 I 1985 współzałożyciel, twórca programu i przew. podziemnej PPN. Doradca podziemnego TZR Leszno (od 13 XII 1986 jawnego ZR Leszno). 1986 współtwórca Porozumienia Partii i Organizacji Niepodległościowych; 1987–1989 w Grupie Roboczej KK. 1988 uczestnik strajków w Gdańsku.
1992 wiceminister obrony narodowej w rządzie Jana Olszewskiego, współzałożyciel RdR, od XII 1993 przew. 1995 z-ca szefa sztabu wyborczego Lecha Wałęsy. 1996 współtwórca AWS; 1997–2001 poseł RP z listy AWS; XI 1997 – VII 2001 wiceminister obrony narodowej. Od 2001 współtwórca Obozu Patriotycznego. 1997–2002 adiunkt w Akademii Obrony Narodowej, od I 2002 wykładowca w prywatnych szkołach wyższych, m.in. w Krakowskiej Szkole Wyższej im. A. Frycza Modrzewskiego. Od X 2008 prof. i kierownik katedry na KUL, od X 2010 dziekan Wydz. Zamiejscowego Prawa KUL w Stalowej Woli; X 2012 wykładowa w Wyższej Szkole Handlowej w Kielcach, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 2014 – X 2017 prof. w Instytucie Strategii AON/Akademii Sztuki Wojennej Od IX 2015 w Polsce Razem/Partii Porozumienie, od XI 2017 członek zarządu.
Autor publikacji z zakresu wojskowości i bezpieczeństwa narodowego: W obcym interesie. Zarys historii KPP (ps. Roman Mieczysłowicz, 1978), Powstań Polsko. Zarys myśli programowej nowej prawicy polskiej (ps. Witold Skidel, 1987), Polityka jest sztuką możliwości (1989).
Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (2017), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (przez Prezydenta RP na Uchodźstwie, 1990), Medalem XXV-lecia Solidarności (2005), Krzyżem Medalu For Merit za zasługi dla bezpieczeństwa Republiki Litwy (2000).
7 IV 1973 – 28 XI 1974 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO we Wrocławiu w ramach SOS krypt. Koło; od 13 IV 1976 przez Wydz. IV/Wydz. III KW MO w Lesznie w ramach KE/SOR krypt. Taktyk; 29 XII 1976 – 29 II 1980 przez Dep. III MSW w ramach SOR krypt. Burza; 10 IV 1987 – 4 IX 1989 przez Wydz. III WUSW w ramach SOR krypt. Polip; od 12 IX 1989 przez Wydz. III/WSiA WUSW w ramach SOR krypt. Termit; 8 V 1985 – 10 V 1990 w ramach SOR krypt. Hydra.