Szpytma Czesława Lucyna
Czesława Lucyna Szpytma, ur. 11 V 1945 w Markowej k. Łańcuta. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, kierunek matematyka (1968).
1968–1997 informatyk/kierownik w Stacji Maszyn Analitycznych/Zakładzie Elektroniki Cyfrowej HSW.
Od IX 1980 w „S”.
Po 13 XII 1981 usunięta ze stanowiska kierownika Pracowni Systemów Ekonomiczno-Kosztowych. Współorganizatorka pomocy represjonowanym i ich rodzinom oraz potrzebującym; 1983–1989 działaczka Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. i Duszpasterskiego Ośrodka Kultury Chrześcijańskiej przy parafii MBKP w Stalowej Woli. 1984–1985 kolporterka wydawnictw podziemnych w HSW m.in. pism: „Biuletyn Informacyjny Tymczasowej Komisji Zakładowej NSZZ «Solidarność» Kombinatu Przemysłowego Huta Stalowa Wola” i „Tygodnik Mazowsze”; 1985–1987 skarbnik Tymczasowej KZ „S” w HSW; 1986–1989 współinicjatorka, słuchaczka Studium Społecznego DLP; W 1988 członek Komitetu Założycielskiego „S” Pracowników HSW, w 1988 ukarana grzywną przez kolegium ds. wykroczeń, dwukrotnie zatrzymana; 22 VIII – 1 IX 1988 członek KS podczas strajku w HSW. Po strajku przew. Sekcji Finansowej, organizatorka wypłaty rekompensat dla 5 tys. poszkodowanych uczestników strajku z funduszu represyjnego oraz z funduszu Komisji Interwencji i Praworządności „S”.
1990–1991 sekretarz KZ w HSW, 1989-1992 delegatka na WZD Regionu Ziemia Sandomierska, 1990-1991 członek ZR. Od 1997 na emeryturze.
Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008), Krzyżem Wolności i Solidarności (2022), uhonorowana tytułem zasłużony dla Regionu Ziemia Sandomierska (2008).
1982–1988 rozpracowywana przez Wydz. V KW MO w Tarnobrzegu/Wydz. V KM MO/RUSW w Stalowej Woli w ramach SO krypt. Hutnik; 1988 – 1990 przez Wydz. V/p. OG RUSW w ramach SOR krypt. Sieć/Metalowcy.