Szymonik Jadwiga
Jadwiga Szymonik, ur. 1
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1948 w Łosicach k. Wrocławia. Ukończyła Technikum Handlowe w Oleśnicy (1966).
1966–1970 kierownik sklepu w Spółdzielni Ogrodniczej we Wrocławiu, 1970–1971 sekretarka w Lotniczych Zakładach Naukowych tamże, 1971–1974 pracownik administracyjny w Wojewódzkim Biurze Projektów tamże, 1974–1978 w Dolnośląskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Obiektów Kultury tamże, od 1978 pracownik Politechniki Wrocławskiej, do IX 1980 specjalista w Instytucie Inżynierii Chemicznej i Urządzeń Cieplnych PWr., od X 1980 pracownik „S”, 22 XII 1981 – 1989 specjalista w pionie ds. studenckich, od 1989 ponownie pracownik „S”.
Od IX 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego w IIChiUC PWr., od 1 X 1980 sekretarka Komitetu Założycielskiego PWr., od 13 XII 1980 KZ; 1980–1981 organizatorka i koordynatorka na PWr. kolportażu niezależnych wydawnictw, m.in. pism „Biuletyn Dolnośląski”, „Solidarność Dolnośląska”, „Z Dnia na Dzień”, „Komunikaty” PWr., „Informacje” PWr. oraz książek.
13–15 XII 1981 uczestniczka strajku w Gmachu Nowym Elektrycznym (D-1) PWr, członek KS ds. łączności i informacji. 1982–1989 współorganizatorka i koordynatorka podziemnych struktur opozycyjnych na PWr., m.in. TKZ i Uczelnianej Komisji Koordynacyjnej. Organizatorka sieci kolportażu podziemnych pism, m.in. „Z Dnia na Dzień”, „Solidarność Walcząca”, „Biuletyn Informacyjny” PWr. oraz książek Instytutu Literackiego w Paryżu i NOW-ej; odpowiedzialna za wymianę informacji i materiałów, sprawozdawczość finansową; organizatorka materiałów poligraficznych (farby, sita, papier, maszyny drukarskie), zarządzanie finansami: zbiórek składek, wypłat zasiłków statutowych, organizatorka paczek żywnościowych, ubraniowych, pomocy finansowej internowanym, aresztowanym i ich rodzinom. Organizatorka skrzynek kontaktowych, mieszkań dla ukrywających się, koordynatorka sieci kurierów wydawnictw podziemnych PWr., łączniczka ze środowiskiem studenckim (przekazywała informacje o zatrzymaniach, skreśleniach z listy studentów, postępowaniach dyscyplinarnych na PWr.). 1982–1990 działaczka RKS Dolny Śląsk, odpowiedzialna za dystrybucję materiałów i łączność z kurierami. 1983–1987 współpracowniczka SW (za pośrednictwem Wojciecha Myśleckiego i Jana Pawłowskiego).
Od 1 IX 1989 członek KZ, 1998–2002 członek prezydium, 2002–2006 wiceprzew, od 2006 wiceprzew. i sekretarz, VIII 2013 – III 2014 p.o. przew., od 2014 wiceprzew. 1992–1993 i 2001–2005 dyr. biura poselskiego Marka Muszyńskiego. Od 2002 przew. KO Administracji Centralnej PWr. Od 2006 delegatka na WZD Regionu Dolny Śląsk.
Inicjatorka powstania tablic pamiątkowych poświęconych Tadeuszowi Huskowskimu (1990) oraz Tadeuszowi Kosteckiemu (2002). Odpowiedzialna za realizację budowy oraz pozyskiwanie środków finansowych na budowę pomnika „Wszystkim współtwórcom, obrońcom i bohaterom Solidarności” (2001).
Redaktorka nacz. publikacji Wyboista droga do wolności. „Solidarność” przy Politechnice Wrocławskiej 1980–2005 (2005). Współautorka książki i płyty Wielki Adwent narodu (2006).
Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009), Krzyżem Wolnosci i Solidarności (2019), Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2006), medalem Zawsze Solidarni (2005), wyróżniona tytułem Zasłużony dla NSZZ Solidarność (2009).
Agnieszka Klarman, Maciej Olejniczak