Świda-Ziemba Hanna
Hanna Świda-Ziemba, ur. 19 IX 1930 w Wilnie, zm. 11 I 2012 w Warszawie. Absolwentka Uniwersytetu Łódzkiego, Wydz. Humanistyczny, Instytut Socjologii (1952), doktorat (1960), habilitacja (1969), profesor zwyczajny (1995).
1951-1952 nauczycielka statystyki w Technikum Statystycznym we Wrocławiu, 1952-1953 w Technikum Finansowym we Wrocławiu, 1953-1955 nauczycielka w Technikum Handlu Zagranicznego, od 1954 nauczyciel akademicki na Uniwersytecie Warszawskim. W III 1968 uczestniczka pracowniczych zebrań na Wydz. Pedagogicznym UW popierających protestujących studentów, obecna na strajku okupacyjnym studentów.
Od IX 1980 w „S”, IX-XI 1980 przewodnicząca Rady Oddziałowej „S” Instytutu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji UW, 1981-1982 dyr. instytutu (wybrana przez walne zgromadzenie pracowników).
W V 1982 uczestniczka demonstracji na UW. 13 V 1982 internowana w Ośr. Odosobnienia w Warszawie-Olszynce Grochowskiej, 20 V 1982 zwolniona po interwencji kard. Józefa Glempa. 1982-1985 w składzie nielegalnej Konferencji Dziekanów, 1985-1989 opozycyjnej nielegalnej grupy solidarnościowej Senatu UW. 1983-1984 prelegentka w ramach spotkań organizowanych przez o. Jacka Salija, autorka do podziemnych pism „Karta” i „Biuletyn Informacyjny NSZZ «S»” UW.
1991-1993 sędzia Trybunału Stanu. Od 2005 nauczyciel akademicki Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej.
Autorka wielu publikacji naukowych, m.in. ''Wartości egzystencjalne młodzieży lat dziewięćdziesiątych'' (1995), ''Człowiek wewnętrznie zniewolony'' (1997), ''Młodzież końca tysiąclecia. Obraz świata i bycia w świecie'' (2000), ''Urwany lot'' (2003).
Odznaczona Krzyżem Komandorskim Odrodzenia Polski (2011).