Encyklopedia Solidarności

Andrzej Tarnawski, ur. 16 X 1940 w Krakowie. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Wydz. Prawa (1963), (sędzia 1965).

1965–1972 asesor, sędzia Sądu Powiatowego w Katowicach; 1972–1979 radca prawny w Krakowie 1979–2000 adwokat w Krakowie.

Od 1963 członek Klubu Wysokogórskiego tamże, 1969–1975 członek kadry polskich alpinistów, 1972–1994 ratownik ochotnik Grupy Tatrzańskiej Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, w 1988 współinicjator, współorganizator reaktywacji Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego.

14 III 1968 stanął w obronie bitej studentki podczas studenckiej demonstracji w Katowicach, za co został dotkliwie pobity przez funkcjonariuszy MO. W 1969 oskarżony przed Sądem Wojewódzkim w Katowicach, nast. przed SN o wykonanie napisów przeciwko inwazji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji, uniewinniony.

XII 1980 – II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 ekspert prawny, uczestnik negocjacji między protestującymi a komisją rządową w czasie strajków rolników w Ustrzykach Dolnych, w I 1981 strajku okupacyjnego „S” w Ratuszu w Nowym Sączu, I–VI 1981 uczestnik rozmów MKZ Małopolska – Komisja w Nowym Sączu z komisją rządową ws. niezrealizowanych postulatów.

Po 13 XII 1981 współpracownik Porozumienia Prasowego „Solidarność Zwycięży” i SW w Krakowie; udostępniał dom ukrywającym się działaczom podziemnej „S” (m.in. Jan Seń, Piotr Bielawski, Józef Mroczek) oraz na siedzibę redakcji i drukarni podziemnych pism, m.in. „Nasz Głos” (z Izabelą Tarnawską, Pawłem Tarnawskim, Tomaszem Wiejachą, Anną Dresler), „Kurierek B”, „Paragraf”, „Miesięcznik Małopolski”, także na magazyny materiałów poligraficznych, lokale kontaktowe. Kurier do Wrocławia i Legnicy, łącznik z SW we Wrocławiu; od 1986 współpracownik podziemnego pisma „Paragraf” (przekazywał informacje m.in. dot. represji) W l. 80. doradca prawny podziemnej „S”, obrońca działaczy „S” w procesach politycznych, m.in.: Bronisława Wielgosza (III 1982, Sąd Wojewódzki w Nowym Sączu), Zbigniewa Bogacza z KWK Piast w Bieruniu (1986, Sąd Rejonowy w Mikołowie), Jana Florczyka (Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej), Wiesława Pyzio (Sąd Rejonowy w Wadowicach), Daniela Podrzyckiego (Sąd Rejonowy w Sosnowcu). W 1985 w imieniu Agaty Michałek-Budzicz (KPN) pozwał WUSW w Krakowie o naruszenie dóbr osobistych poprzez porwanie jej przez funkcjonariuszy SB sprzed budynku sądu (pierwszy tego typu proces w historii sądownictwa PRL, wygrany w 1987 z powództwa cywilnego). W 1986 zaangażowany w sprawę tzw. terrorystów krakowskich (miał bronić Mariana Stachniuka, sprawa umorzona na mocy amnestii), drukarzy Wydawnictwa Myśli Nieinternowanej (sprawa umorzona na mocy amnestii); w 1988 obrońca Kazimierza Sulki (Sąd Rejonowy w Katowicach); 1988/1989 Przemysława Markiewicza (KPN) zatrzymanego ws. użycia przemocy wobec płk. Jana Raduchowskiego-Brochwicza, komendanta Studium Wojskowego UJ.

W 1989 członek Krakowskiego KO, 2000–2005 konsul RP w Paryżu. Od 2005 na emeryturze. 2005–2011 adwokat w kancelarii indywidualnej w Krakowie.

4 III 1986 – 27 IX 1989 rozpracowywany przez Wydz. III WUSW w Krakowie w ramach KE krypt. Góral.

Piotr Hlebowicz, Sławomir Chmura