Encyklopedia Solidarności

Adam Feliks Wojciechowski, ur. 1 I 1943 w Jarosławiu. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, kierunek prawo (1965) i historia sztuki (1970).

1974-1976 referent prawny w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Zaopatrzenia Górniczego w Katowicach, 1976-1985 radca prawny w Stowarzyszeniu Autorów ZAiKS. W 1975 przełożył na angielski raport Emila Morgiewicza nt. więziennictwa w Polsce przesłany do Amnesty International w Londynie; 27 VIII 1975 aresztowany (sprawa umorzona na mocy amnestii). 1976-1977 współzałożyciel (z Krystianem Brodackim, E. Morgiewiczem, Jackiem Wegnerem), redaktor niezależnego pisma „U Progu” i „Biuletynu Informacyjnego” KOR; autor obywatelskiego wniosku do Sejmu PRL ws. zbadania działalności organów ścigania po VI 1976; 1977-1978 członek tajnej organizacji Nurt Niepodległościowy i jej kierownictwa (Romb); 25 III 1977 współzałożyciel, uczestnik ROPCiO, współautor ''Apelu do społeczeństwa polskiego''. 25 XI – 25 XII 1977 zbierał podpisy pod apelem na rzecz ogłoszenia w Dzienniku Ustaw ratyfikowanych przez Sejm PRL Międzynarodowych Paktów Praw Człowieka. Członek redakcji niezależnych pism: „Opinia” (1977-1978) i kwartalnika „Aspekt” (1979-1981); w 1977 współpracownik pisma „Gospodarz”. Współorganizator (z E. Morgiewiczem i Zbigniewem Sekulskim), członek polskiej grupy Amnesty International. 1978-1980 uczestnik Ruchu Wolnych Demokratów w ramach ROPCiO. 17 IX 1979 skazany przez kolegium ds. wykroczeń na 2 mies. aresztu za zakłócanie spokoju. Autor listu do ambasadora ZSRS w Polsce Borisa Ariostowa ws. uczczenia czterdziestej rocznicy zbrodni katyńskiej. W III 1980 uczestnik akcji ulotkowej wzywającej do wzięcia udziału w wyborach i skreślenia wszystkich kandydatów, zatrzymany, skazany przez kolegium ds. wykroczeń na 2 mies. aresztu za zaśmiecanie ulicy, następnie Sąd Rejonowy w Warszawie skrócił areszt do 1 mies. Wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz.

We IX 1980 współtwórca (m.in. z Jarosławem Kaczyńskim, Antonim Macierewiczem) punktu konsultacyjnego w Warszawie dla osób zakładających NSZZ; współautor projektu statutu NSZZ Pracowników Nauki, Techniki i Oświaty. W II 1981 wspomagał strajkujących studentów łódzkich uczelni podczas w negocjacji z komisją Ministerstwa Nauki, Techniki i Oświaty o rejestrację NZS. 1980-1981 autor w niezależnym piśmie „Prawda (Wolnych Polaków)”.

W 1982 redaktor podziemnego pisma „Bez Dyktatu”. 1985 autor apelu o zamanifestowanie żądania przeprowadzenia wolnych wyborów w Polsce poprzez udział w wyborach do Sejmu PRL, przekreślenie kart do głosowania i napisanie dużymi literami Wolne Wybory. W 1987 w Wielkiej Brytanii na zaproszenie prezydenta RP na uchodźstwie Kazimierza Sabbata, współpracownik emigracyjnego „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza”.

W VI 1989 kandydat RWD na senatora; pobity przez tzw. nieznanych sprawców wycofał się z udziału w wyborach. 1995-1999 doradca prawny w spółce Promax w Warszawie. 1992 inicjator i współzałożyciel Fundacji Necropolis Jaroslaviensis. Od 1995 członek Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci. Członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa. Od 2001 rzecznik Stowarzyszenia RWD. Od 2008 członek Porozumienia Partii i Organizacji Niepodległościowych.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2007).

21 X 1976 – 30 IV 1985 rozpracowywany przez Wydz. III/III-2 KS MO/SUSW w ramach SOR krypt. Brodacz; od 6 XI 1987 objęty KE przez Wydz. II Dep. III MSW, zdjęty z ewidencji 8 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1990.

Anna Grażyna Kister