Wujec Henryk
Henryk Wujec, ur. 1 I 1941 w Podlesiu k. Biłgoraja, zm. 15 VIII 2020 w Warszawie. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Fizyki (w 1968 absolutorium, w 1970 magisterium), 1977 studia podyplomowe z zakresu technologii elektronowej na Politechnice Warszawskiej.
Od 1962 członek warszawskiego KIK, 1972-1974 uczestnik prac Sekcji Kultury, 1980-1981 członek Zarządu. Od 1962 uczestnik Politycznego Klubu Dyskusyjnego na UW (zorganizowanego przez Karola Modzelewskiego). 1968-1978 pracownik Fabryki Półprzewodników Tewa w Warszawie (od 1975 Unitra-Cemi), kierownik Laboratorium Badań Niezawodności, zwolniony za działalność w obronie represjonowanych robotników, 1978-1981 pracownik Polskiego Komitetu Normalizacji Miar i Jakości. W 1968 uczestnik akcji protestacyjnych po zdjęciu ''Dziadów'' Adama Mickiewicza w reż. Kazimierza Dejmka z repertuaru Teatru Narodowego, w III uczestnik wieców i strajków studenckich na UW. 1974-1975 uczestnik (m.in. z żoną Ludwiką Wujec, Antonim Macierewiczem, Piotrem Naimskim) niezależnego seminarium nt. historii PRL, organizowanego przez Wojciecha Arkuszewskiego, Seweryna Blumsztajna i Jana Tomasza Lipskiego. W 1975 współorganizator akcji zbierania podpisów i sygnatariusz Listu do Sejmu PRL przeciwko planowanym zmianom w Konstytucji. W 1976 współorganizator akcji pomocy dla represjonowanych robotników Ursusa i Radomia po wydarzeniach w VI, 25 VIII sygnatariusz Listu warszawskich działaczy KIK do Przewodniczącego Rady Państwa o uwolnienie z więzień robotników i przywrócenie do pracy zwolnionych; od IX kierował (z Wojciechem Onyszkiewiczem) akcją pomocy dla robotników Ursusa; współpracownik KOR; 24-31 V 1977 uczestnik głodówki w kościele św. Marcina w Warszawie w intencji uwolnienia więzionych uczestników wydarzeń Czerwca 1976 oraz aresztowanych członków i współpracowników KOR. Od X 1977 członek KSS KOR, następnie w składzie Rady Funduszu Samoobrony Społecznej (kierowanej przez ks. Jana Zieję); współzałożyciel, redaktor niezależnego pisma „Robotnik”; od 1978 uczestnik TKN, 9 I i 21 III 1979 pobity przez bojówki SZSP (organizowane przez SB) podczas wykładów w mieszkaniu Jacka Kuronia. Współorganizator ruchu WZZ. Wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz., przesłuchiwany, poddawany rewizjom.
Od 21 VIII 1980 w Robotniczym Komitecie Solidarności ze Strajkującymi Robotnikami Wybrzeża w ZM Ursus; od IX 1980 w „S”, doradca MKZ Mazowsze, od XII 1980 członek Prezydium MKZ; organizator szkoleń związkowych i Wszechnicy Robotniczej; w VI 1981 delegat na I WZD Regionu Mazowsze, członek ZR, delegat na I KZD, członek KK.
13 XII 1981 – 3 IX 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia w Warszawie-Białołęce; we IX 1982 aresztowany pod zarzutem próby obalenia ustroju PRL, przewieziony do AŚ Warszawa-Mokotów, w VIII 1984 zwolniony na mocy amnestii (sprawa uwolnienia „jedenastki”). 1984-1989 pracownik Centralnego Ośrodka Badawczego Normalizacji. 1 VI 1986 ponownie aresztowany (w związku z zatrzymaniem Zbigniewa Bujaka, Zbigniewa Janasa i Ewy Kulik), osadzony w AŚ Warszawa-Mokotów, zwolniony 13 IX 1986 na mocy amnestii. Od IX 1986 członek jawnego RKW „S” Mazowsze, od 1987 w składzie KKW. 6 VII 1987 sygnatariusz deklaracji Kręgu Przyjaciół Solidarności Polsko-Czechosłowackiej.
18 XII 1988 – 1990 członek KO przy Przewodniczącym „S” Lechu Wałęsie, sekretarz; w 1989 uczestnik obrad Okrągłego Stołu w zespole ds. pluralizmu związkowego. Od II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1989 w składzie TZR „S” Mazowsze. 1989-2001 poseł RP z list: KO „S”, UD i UW, m.in. w Komisji Finansów Publicznych, Komisji Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. 1990-2005 kolejno w: ROAD (współzałożyciel), UD, UW, 2005-2006 w PD demokraci.pl. 1999-2000 wiceminister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. Od 2000 przewodniczący Forum Polsko-Ukraińskiego. Od 2002 pracownik Towarzystwa Inwestycji Społeczno-Ekonomicznych SA. Od 2004 w Fundacji dla Polski, realizator Programu Rozwoju Produktów Regionalnych i Lokalnych; współzałożyciel i prezes Polskiej Izby Produktu Regionalnego i Lokalnego. Od 2006 na emeryturze. Od 2007 tutor w szkole liderów. Przewodniczący Stałej Konferencji Ekonomii Społecznej.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2006).
1975-1989 rozpracowywany przez Wydz. III-A/III-2 KS MO/ SUSW w ramach SOR krypt. Biały.