Zdzienicki Henryk
Zdzienicki Henryk, ur. 7 VI 1939 w Białymstoku. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Prawa (1967).
1967–1978 zatrudniony w Wojewódzkim, nast. Regionalnym Związku Spółdzielczości Pracy, 1978–1988 prezes Spółdzielni Inwalidów Naprzód Naprzód „Naprzód”, podtytuł: „Pismo Grupy Politycznej Wola”, wydawane w Warszawie IX 1985 – XI 1986; od n-ru 3 z 1985 sygnowane przez Wydawnictwo Grup Politycznych Wola. w Białymstoku.
Od X 1980 w „S”.
1982 koordynator prac Tymczasowej Komisji Wykonawczej „S” w Białymstoku, kolporter podziemnego „Biuletynu Informacyjnego TKR NSZZ »S« Region Białystok”. Od 1984 czołowy działacz Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. tamże; zatrudnił na etacie kapelana spółdzielni ks. Wojciecha Pełkowskiego, współorganizatora Duszpasterstwa Ludzi Pracy; działacz DLP; w spółdzielni za jego zgodą tablica informacyjna tegoż. Od 1987 uczestnik prac Obywatelskiego Konwentu Konsultacyjnego przy Marianie Szamatowiczu, przew. WRN.
1989–1991 dyr. Fabryki Przyrządów i Uchwytów w Białymstoku, 1990 uczestnik prac Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia tamże, 1991 zarządca komisaryczny w Biamecie i Polsurvisie tamże, 1991–1998 dyr. drukarni spółki Edytor tamże, 1998–1999 zarządca komisaryczny Białostockich Zakładów Przemysłu Bawełnianego Fasty, 2000 doradca Krystyny Łukaszuk, wojewody podlaskiego, 2000–2002 dyr. Wydz. Prawnego w Podlaskim Urzędzie Wojewódzkim. Od 2002 na emeryturze.
5 IV 1982–17 V 1983 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO w Białymstoku w ramach KE krypt. Prezes, nast. do 8 VII 1987 w ramach SOS krypt. Prezes (od 24 XII 1984 przez p. V RUSW tamże); 17 VIII 1987–3 VIII 1989 w ramach SOR krypt. Fanatycy.