Żakowski Gerard
Gerard Żakowski, ur. 4 I 1957 w Szczecinie. Absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Częstochowie, kierunek wychowanie plastyczne (1982).
1980–1989 w NZS, od 27 IX 1980 współzałożyciel NZS w WSP, członek Tymczasowego Komitetu Założycielskiego, od III 1981 wiceprzew. Komisji Uczelnianej. 1980 członek Rady Koordynacyjnej NZS PCz i WSP. XI 1980 uczestnik regionalnego protestu „S” w klubie Ikar. 1980–1981 współredaktor niezależnego pisma „Igła”. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 uczestnik strajku studenckiego w WSP ws. rejestracji NZS, członek KS. V 1981 współzałożyciel Studenckiego KOWzP przy NZS WSP. 25 V 1981 współorganizator wiecu w Częstochowie w obronie więźniów politycznych. XI–XII 1981 w WSP uczestnik strajku solidarnościowego ze studentami WSI w Radomiu, wiceprzew. KS.
13 XII 1981 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Zabrzu-Zaborzu i Łupkowie, 29 IV 1982 zwolniony. 1982–1985 nauczyciel w SP nr 3 w Oleśnie. 1983 m.in. z inspiracji Stanisława Dedyka autor i wykonawca projektu pamiątkowej tablicy na pomniku bitwy pod Mokrą (informującej o udziale w bitwie Wołyńskiej Brygady Kawalerii), zamontowanej tam 1 IX 1983 bez zgody władz. XI 1984 zbierał podpisy pod protestem do władz po śmierci ks. Jerzego Popiełuszki. 1985–1990 pracownik Muzeum w Oleśnie. Od 1988 członek Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Oleskiej.
1989–1998 współredaktor „Oleskiego Telegrafu”. 1991–1992 nauczyciel w SP w Wysokiej, 1992–1995 w SP nr 3 w Oleśnie, 1995–1998 w SP nr 2 tamże. 1998 kierownik Urzędu Rejonowego w Oleśnie, 1999 urzędnik starostwa tamże, 1999–2002 oddziału paszportów w Urzędzie Wojewódzkim w Opolu. 2002–2005 bez zatrudnienia. 2005–2015 naczelnik Wydz. Komunikacji Urzędu Miasta Opola, od 2015 inspektor w wydziale spraw obywatelskich tamże. 2004–2015 w PO.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2016).
26 V–16 XII 1982 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Częstochowie w ramach SOS krypt. Akademik.