Janiszewski Michał
Michał Janiszewski, ur. 26 IX 1954 w Łochowie. Ukończył Technikum Budowlane nr 1 w Warszawie (1976), absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Częstochowie, kier. pedagogika pracy (2000).
1971–1973 monter w Kombinacie Instalacji Sanitarnych Budownictwa Warszawa. 1973–1985 operator żurawi wieżowych, konserwator w Przedsiębiorstwie Gospodarki Maszynami Budownictwa Warszawa.
Od IX 1980 w „S”, członek KZ.
II 1982 kolporter pisma podziemnego „Przetrwanie” w Warszawie i Grójcu. 22 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 zatrzymany, osadzony w AŚ w Radomiu, nast. Kielcach-Piaskach, 29 III 1982 ze Sławomirem Szczytowskim skazany przez Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego na rok i 6 mies. pozbawienia wolności w zawieszeniu. 1983–1985 odpowiedzialny za kolportaż, druk i sprawy techn. w Międzyzakładowym Porozumieniu „S” „Unia”, wydawanie pism „Unia”, „Wolna Trybuna” oraz książek.
10 X 1985 zatrzymany, osadzony w AŚ Warszawa-Mokotów, 19 VI 1986 skazany przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Pragi na 2 lata pozbawienia wolności, 5 VIII 1986 zwolniony na mocy amnestii. Od IX 1986 w KPN, 1986–1989 szef Wydawnictwa Polskiego, koordynował m.in. druk książek, znaczków KPN, „Gazety Polskiej”, przedruków organu prasowego rządu RP na uchodźstwie „Rzeczpospolita Polska”, „Orła Białego” oraz podziemnych pism zakładowych i „Tygodnika Mazowsze”; pisma podziemnego Grupy Politycznej „Niezawisłość” pod tym samym tytułem, 1987–1989 członek Rady Politycznej KPN. 1986 konserwator w Fabryce Aparatury Medycznej i Urządzeń Medycznych w Warszawie. 1986–1989 prace dorywcze.
1991–1993 poseł na Sejm RP z listy KPN, 1991–1996 szef Centralnego Komitetu Akcji Bieżącej KPN, 1992–1996 sekretarz Rady Politycznej. 1992–1996 członek Politycznego Komitetu Doradczego przy ministrze spraw wewnętrznych. 1994–1998 radny Warszawy (Prawica Razem). 1996–1999 członek KPN-Obóz Patriotyczny. 1997–2002 poseł RP z listy AWS. 1999–2001 współzałożyciel, nast. członek KPN-Ojczyzna. 2001 współzałożyciel, nast. członek Alternatywy Ruchu Społecznego i Polskiej Partii Pracy.
Od 2009 współtwórca, sekretarz zarządu Instytutu Historycznego Nurtu Niepodległościowego im. Andrzeja Ostoi-Owsianego.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2014), Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).