Pawliczek Joachim
Joachim Pawliczek, ur. 5 IX 1963 w Ściborowicach k. Krapkowic. Ukończył ZSZ tamże (1981).
1981–1989 w ZHP.
1978–1981 praktykant, pracownik w Śląskich Zakładach Przemysłu Skórzanego Otmęt w Krapkowicach, 1981–1989 ślusarz-mechanik w Zakładach Koksowniczych im. Powstańców Śląskich w Zdzieszowicach.
W IV 1981 współzałożyciel, członek 13 Krapkowickiej Drużyny Harcerskiej im. Józefa Grzesiaka (tzw. Czarna Trzynastka) nawiązującej do przedwojennych metod wychowawczych i idei skautowych (drużyna kierowana przez Zbigniewa Hoffmana z Opola weszła do Kręgu Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego), do 1989 działała w ramach niezależnego harcerstwa.
W 1982 – 13 KDH karnie rozwiązano, w 1985 ponownie zalegalizowano w Opolu jako 13. Krapkowicko-Opolską DH. 1984–1985 i 1987–1989 namiestnik Gniazda Włóczęgów, tj. zastępu instruktorów i harcerzy starszych związanych z 13 KODH. XII 1981 – 1989 (z Maciejem Wojciechowskim, Tomaszem Wojciechowskim, Waldemarem Krychem, Joachimem Bekersem i Bartłomiejem Morawskim) w Krapkowicach i Opolu uczestnik akcji kolportażu ulotek i malowania na murach. 16 XI 1983 zatrzymany, postępowanie warunkowo umorzono na okres 1 roku. 1984–1989 kolporter ulotek i podziemnych pism, m.in.: „Solidarność Walcząca”, „PWA. Przegląd Wiadomości Agencyjnych”, „Wolność” Jastrzębie-Zdrój, „Region”, „Z Dnia na Dzień”, „U Siebie”, „Promieniści”, „KPN” Warszawa, „Solidarność Opolska”, „Barykada” Wrocław, „CIA”, „CDN”, „KOS”, „Tygodnik Wojenny”, „Wola”, „Biuletyn Dolnośląski”, „Czas Przyszły”, „Tygodnik Mazowsze”, „Dezerter”, „Głos Śląsko-Dąbrowski”, „Na Bieżąco”, „Przegląd Akademicki”, „Prawo i Bezprawie”, „A Capella”, „Impuls” Toruń, „Stan Cywilny” oraz książek Instytutu Literackiego w Paryżu. XII 1986 – II 1987 współorganizator (z T. Wojciechowskim i B. Morawskim), 1987–1989 działacz Ruchu WiP w Opolu: organizator i uczestnik manifestacji w Gdańsku, Machowej, Opolu, Poznaniu i Wrocławiu; uczestnik seminariów (7–9 V 1987 w Warszawie, jesienią 1988 przy kościele Podwyższenia Krzyża Świętego w Gliwicach) i zebrań ogólnopolskich (X 1988 w Rabce). 28 II 1987 odmówił przyjęcia karty powołania do wojska ze wzgl. światopoglądowych i zażądał skierowania do służby zastępczej. 11 XII skierowany do zastępczej służby wojskowej (1987–1989 konserwator w ZOZ w Kędzierzynie-Koźlu), a kopie dokumentów jego sprawy rozesłane do in. ośrodków Ruchu WiP, przyczyniły się do zakończenia analogicznych spraw sądowych poborowych oraz rewizji wyroków osób, które wcześniej skazano na karę pozbawienia wolności za odmowę służby wojskowej. 13–17 XII 1987 uczestnik głodówki w Opolu w obronie więźniów sumienia. XI 1987 – IX 1988 wydawca, redaktor i autor (z T. Wojciechowskim, B. Morawskim i K. Sajem) podziemnego „Serwisu Informacyjnego Ruchu WiP Opole”, w 1988 organizator koncertu (m.in. zespół Bakszysz) w Krapkowicach pod hasłem „Odmowa Służby Wojskowej Prawem Człowieka”. 1983–1988 wielokrotnie zatrzymywany, przesłuchiwany, karany grzywnami przez kolegium ds. wykroczeń. 1987–1989 współpracownik opolskiej „S”, m.in. Jana Całki i Tymczasowej Rady Regionalnej Śląska Opolskiego. VIII 1987 – 1989 współzałożyciel (z Kazimierzem Klucznikiem i Krystyną Ziobrowską), członek Ligi Obrony Praw Człowieka/Komisji Interwencji i Praworządności „S” Śląska Opolskiego.
2 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1989 członek Komitetu Organizacyjnego „S” współorganizator (z Czesławem Bakowskim, Jerzym Hartmanem, Andrzejem Narkiewiczem, Mikołajem Szarkiewiczem i Jerzym Zapartem) w ZK im. Powstańców Śląskich w Zdzieszowicach; 1989–1990 konserwator w Przedsiębiorstwie Eksportu Wewnętrznego Pewex w Opolu, w I 1990 ze Z. Hoffmanem członek Komitetu Założycielskiego tamże. 1989–1997 redaktor i wydawca pisma środowiska harcerzy starszych, instruktorów i przyjaciół Czarnej Trzynastki „Bukowina”. 1990–2008 na emigracji w Niemczech; 1991–2007 pracownik Kreiskrankenhaus Hellersen w Lüdenscheid. 2008–2010 po powrocie do Polski własna działalność gospodarcza; od 2010 ponownie w Niemczech: pracownik firmy Hymar, od 2012 zatrudniony w firmie Consul.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2021) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2021).
1983 rozpracowywany przez Wydz. III WUSW w Opolu w ramach SOS krypt. Licealista; 1985 – 16 XI 1987 przez Wydz. V WUSW w ramach SOR krypt. Konspiratorzy; 16 XI 1987 – 1989 przez p. V RUSW w Kędzierzynie-Koźlu w ramach KE krypt. Poborowy; 1988–1990 przez Wydz. III/WOKPP WUSW w Opolu w ramach SOR krypt. Dezerter.