Darnowski Paweł
Paweł Darnowski , ur. 1 V 1951 w Łodzi. Ukończył SP nr 136 tamże (1965).
III 1968–1976 uczeń, maszynista typograficzny w Zakładach Typograficznych tamże, 1976–2011 maszynista typograficzny, maszynista offsetowy w Łódzkiej Drukarni Akcydensowej/ŁDA SA, ŁDA Poligrafia Sp. z o.o.
1978–III 1981 w PZPR.
Od X 1980 w „S”, od 27 XI 1980 członek Komitetu Organizacyjnego, od III 1981 KZ, 1981 członek-współorganizator RKK/Regionalnej Sekcji Pracowników Poligrafii Ziemi Łódzkiej, Komisji Rewizyjnej. 19–20 VIII 1981 uczestnik ogólnopolskiej akcji „Dni bez prasy” (w konsekwencji rozmowa ostrzegawcza w KW MO w Łodzi).
13 XII 1981 uczestnik (z Grzegorzem Masłowskim) akcji ukrycia dokumentacji KZ „S”. 14 XII 1981 wezwany na rozmowę z komisarzem wojskowym i z funkcjonariuszami SB. I 1982 pozbawiony stanowiska mistrza, ograniczenie możliwości poruszania się po drukarni. 1982–1988 organizator materiałów poligraficznych dla podziemnych wydawnictw (m.in. „Wolna Solidarność”), kolporter podziemnej prasy (m.in. „Wolna Solidarność”, „Solidarność Walcząca”, „Kurs”, „Tygodnik Mazowsze”) w łódzkich zakładach poligraficznych i wśród znajomych, dostarczanych Jerzemu Olszewskiemu i Lechowi Kołodziejowi w Koszalinie. 9 XI 1982–2 II 1983 powołany do służby w wojskowym obozie specjalnym w Chełmnie n. Wisłą, uczestnik protestów głodowych, współtwórca krzyża ułożonego na środku obozu z kamieni przyniesionych z brzegu Wisły. 1984–1988 w prezydium Rady Pracowniczej w ŁDA.
25 II–VI 1989 współzałożyciel i przew. Komisji Organizacyjnej „S” w ŁDA, 28 VI 1989–1992 przew. KZ. 1989 uczestnik kampanii wyborczej i organizacji wyborów do Sejmu i Senatu przez WKO „S” w Łodzi. 1990–2006 członek Zarządu Regionu Ziemi Łódzkiej „S”. 20–25 IV 1990 delegat na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. KZD, IV 1990–VI 1992 członek Komisji Krajowej „S”, 1989–2002 Rady Regionalnej Sekcji Pracowników Poligrafii, III 1995–2002 przew., 1989–2002 członek Rady Sekcji Krajowej Pracowników Poligrafii, 1998–2002 z-ca przew. 2003–2009 wiceprezes Koła 37. Polskiego Związku Wędkarskiego w Łodzi. Od 2008 w Stowarzyszeniu Osób Internowanych „Chełminiacy 1982”. Od 30 III 2015 członek Stowarzyszenia Związek Weteranów Trzeciej Konspiracji 1956–1989. Od 2011 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2012) i Medalem Pro Patria (2016).