Malczyk Mieczysław
Mieczysław Malczyk, ur. 1 I 1930 w Sochaczewie, zm. 8 VI 2004. 1947 ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum w Kamieniu Pomorskim, absolwent Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Łodzi, Wydz. Przemysłu (1961).
1944 harcerz Szarych Szeregów, uczestnik powstania warszawskiego, po jego upadku w obozach przejściowych na tzw. Zieleniaku i w Pruszkowie; uciekł z transportu na roboty przymusowe w Niemczech i dotarł do Sochaczewa.
1945–1946 drużynowy w ZHP w Sochaczewie, 1946 p.o. hufcowy, w zw. z nasilającą się kampanią tzw. demokratyzacji harcerstwa pod koniec 1946 opuszczenie szeregów ZHP. 1946–1947 członek ZMW RP „Wici” w Kamieniu Pomorskim.
I 1947 (przed wyborami do Sejmu RP) zatrzymany przez UB za przygotowanie i uczestnictwo w akcji ulotkowo-plakatowej w mieście, III 1947 powtórnie zatrzymany za nazwanie wyników wyborów do Sejmu „fałszerstwem dokonanym przez PPR” podczas wystąpienia w imieniu ZMW na uroczystościach w Starostwie Powiatowym w Kamieniu Pomorskim.
XII 1947 współzałożyciel i jeden z dwóch przywódców harcersko-niepodległościowej konspiracyjnej organizacji młodzieżowej Narodowy Front Młodzieży Polskiej w Kamieniu Pomorskim. 27 X 1948 aresztowany, 21 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1949 skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Szczecinie na 10 lat pozbawienia wolności, utratę praw publicznych na 4 lata i przepadek mienia; osadzony we Wronkach, Rawiczu, Potulicach, Piechcinie (tam odmówił wykonywania ciężkiej pracy fizycznej, osadzony w obozowym bunkrze, nast. przeniesiony na Wydz. Izolacyjny Więzienia w Inowrocławiu), 17 III 1954 zwolniony warunkowo, bez możliwości powrotu na uczelnię ani zamieszkania w Warszawie, 1955 zameldowany w Łodzi.
1955–1960 pracownik Łódzkiej Spółdzielni Mleczarskiej, 1960–1961 Centrali Zbytu Artykułów Technicznych w Łodzi, 1961 Centralnego Laboratorium Przemysłu Odzieżowego tamże, 1962–1963 Łódzkich Zakładów Przemysłu Bawełnianego im. Obrońców Pokoju, 1964–1971 asystent w Katedrze Ekonomii na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym UŁ, 1971 pobyt w USA, 1972–1976 pracownik Przedsiębiorstwa Organizacji i Informatyki EKOMA w Łodzi; 1976–1982 spec. ds. informatyki, kierownik ZOI w Łódzkich Zakładach Przemysłu Skórzanego Skogar.
X 1956–I 1957 członek-założyciel Związku Młodych Demokratów w Łodzi, członek Zarządu, XII 1956 po odmowie rejestracji ZMD przez władze szukał dróg dotarcia do studentów Akademii Medycznej w Łodzi w celu propagowania wśród nich programu organizacji.
31 XII 1970 wraz z Karolem Głogowskim, Andrzejem Ostoją-Owsianym i Andrzejem Mazurem sygnatariusz oświadczenia ws. powołania w Łodzi Zespołu Inicjatywy Obywatelskiej.
14 I 1976 sygnatariusz wniosku obywatelskiego do Sejmu PRL o uzależnienie zmian w konstytucji od wyników referendum ogólnonarodowego. 1977–1981 uczestnik Ruchu Wolnych Demokratów. 1978–1983 działacz KIK w Łodzi. IX 1980 w „S”, współorganizator z Markiem Kowalikiem Komitetu Założycielskiego w Łódzkich Zakładach Przemysłu Skórzanego Skogar, 1980–1981 przew. Zakładowej Komisji Rewizyjnej. 5 IX 1980 współzałożyciel/członek MKZ w Łodzi. 1980–1981 z ramienia KIK wspomaganie tworzenia się organizacji zakładowych „S”, odpowiedzialny za funkcjonowanie Wolnej Wszechnicy Pracowniczej. Od V 1981 członek ZR Ziemia Łódzka, IX/X delegat na I KZD, członek Prezydium Komisji Programowej I KZD „S”, 1981 przew. podsekcji Skóry w Ogólnopolskiej Sekcji Włókna i Skóry „S”.
13 XII 1981 po powrocie ze zjazdu odradzającego się ZMD aresztowany i osadzony w AŚ KW MO w Łodzi, tego samego dnia internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Łęczycy i Łowiczu, 6 IV 1982 zwolniony.
14 X 1982 zwolniony z pracy, 1982–1988 na rencie inwalidzkiej III grupy, prace dorywcze. 1982–1989 kolporter publikacji podziemnych (m.in. książek Czesława Miłosza, „Kultury” paryskiej, wydawnictw emigracyjnych) odbieranych m.in. od Kazimierza Wodza (do 1986), uczestnik tajnych spotkań działaczy podziemia, m.in. w mieszkaniu Mirosławy (Iki) Bieniek.
1 VI 1988 w składzie Komisji ds. Mandatowych Członków Zarządu Regionu, działającej w imieniu Grupy Inicjatywnej na rzecz Reaktywowania ZR, w porozumieniu z Prezydium ZR ZŁ NSZZ „S”. 11 IX 1988 sygnatariusz Oświadczenia o wznowieniu jawnej działalności ZR Ziemi Łódzkiej, 1989–1990 członek Prezydium Zarządu Regionalnego „S”.
1989–1996 członek-założyciel ZChN (1989–1994 i 1994–1996 wiceprzew. Zarządu Regionalnego; 1989–1994 członek Rady Naczelnej). 1990–2001 członek-założyciel Łódzkiego Porozumienia Obywatelskiego, od 2001 członek LPR w Łodzi. 1990–1994 radny Rady Miejskiej w Łodzi I kadencji z listy Komitetu Obywatelskiego ŁPO (wiceprzew. Rady), 1994–1998 radny Rady Miejskiej w Łodzi II kadencji ŁPO Liga Łódzka, 2002–2004 radny IV kadencji z listy LPR.
7 II 1995 (z córką Kamilą) założyciel Fundacji Polska się Upomni, której statutowym celem było odkłamywanie najnowszej historii Polski.
1958–1963 rozpracowywany przez SB w ramach SOO krypt. Redaktorzy/Kurier; 1968 w ramach KE krypt. Miraż; 1981–1983 w ramach SOS krypt. Inicjatywa; 1982–1983 w ramach SO krypt. Koordynacja.