Zimoch Zbigniew
Zbigniew Zimoch, ur. 31 VIII 1955 w Łasku. Ukończył Technikum Elektroniczne Zaoczne w Łodzi (1978).
Od 1976–1984 prowadził gospodarstwo rolne w Brodni Górnej k. Łasku, 1976–1978 konserwator sprzętu medycznego w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Łasku/Zakładach Naprawczych Sprzętu Medycznego w Łodzi, 1978–1979 samodzielny referent ds. odbioru jakościowego w Wojewódzkim Zarządzie Spółdzielni Rolniczych Samopomoc Chłopska w Sieradzu, 1979–1982 technik-elektryk w Centralnym Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Pralnictwa w Łodzi.
Od XI 1980 członek Wojewódzkiego Komitetu Założycielskiego NSZZ Rolników Solidarność Wiejska w Sieradzu, od III 1981 sekretarz, od 29 VIII 1981 przew., 8–9 III 1981 delegat na zjazd zjednoczeniowy niezależnych zw. zaw. rolników w Poznaniu, na którym powołano Ogólnopolski Komitet Założycielski „S” RI, członek OKZ.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Sieradzu i Łowiczu, 8 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 zwolniony. V – VII 1982 objęty śledztwem Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w Łodzi ws. gromadzenia ulotek i pism „mogących wywołać publiczny niepokój”. 1981–1982 kilkakrotne poddawany rewizjom. 1982–1984 portier, elektryk, elektromonter w Warsztatach Naprawczych Samochodów przy Wojewódzkiej Kolumnie Transportu Sanitarnego w Łodzi z siedzibą w Pabianicach, 30 VIII 1982 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Kielcach-Piaskach, 13 XII 1982 zwolniony. 1983–1984 współpracownik Międzyregionalnej Komisji Koordynacyjnej „S” Kalisz–Konin–Sieradz, kolporter podziemnego pisma „Nasza Solidarność”. 16 XII 1983 aresztowany, osadzony w areszcie WUSW w Sieradzu i Oddziale Śledczym ZK w Sieradzu, 12 III 1984 skazany przez Sąd Rejonowy w Sieradzu na 1 rok pozbawienia wolności w zawieszeniu.
Od 1984 r. na emigracji w Szwecji: działacz środowisk polonijnych m.in. przew. Związku Polaków Polonia w Norrköping, członek prezydium Kongresu Polaków w Szwecji.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2012).
1983–1988 rozpracowywany przez Wydz. II WUSW w Sieradzu w ramach SOS krypt. Emigranci, przed wyjazdem emigracyjnym rozpracowywany w ramach KE krypt. Prymas.