Łatyszonek Oleg
Oleg Łatyszonek, ur. 27 V 1957 w Elblągu. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Instytut Historii (1980), doktorat (1996), habilitacja (2008), profesor nadzw. (2008).
1980–1982 nauczyciel w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Supraślu.
Od 1981 w „S”; członek Komisji Interwencji przy ZR Białystok.
Po 13 XII 1981 autor i kolporter podziemnego pisma „Biuletyn Informacyjny MKZ NSZZ «Solidarność» Region Białystok”. 28 IV 1982 aresztowany w ramach sprawy 21 studentów pod zarzutem kontynuowania działalności w „S” oraz gromadzenia w celu rozpowszechniania nielegalnych wydawnictw, 23 XII 1982 zwolniony warunkowo, 14 III 1983 uniewinniony, 21 VII 1983 Izba Wojskowa SN umorzyła sprawę na mocy amnestii. W l. 80. wykładowca Uniwersytetu Robotniczego m.in. w kościołach w Krakowie. 1983–1984 asystent w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa, 1984–1991 asystent w Instytucie Badań Polonijnych UJ. Do 1989 autor w podziemnych wydawnictwach i pismach (m.in. białostockiego „Bez Debitu” oraz krakowskiej „Alternatywy”). 28 III 1987 delegat na Zjazd Studentów Białoruskich w Bielsku Podlaskim. V 1988 członek Komitetu Założycielskiego Białoruskiego Zrzeszenia Studentów, 1988–1989 członek Rady Głównej BZS, przew. komisji naukowej. 1989 wykładowca Białoruskiego Uniwersytetu Ludowego w Białymstoku.
W 1990 współzałożyciel festiwalu muzycznego Basowiszcza. Od 1991 członek Białoruskiego Zjednoczenia Demokratycznego (1992–1994 przew.). W 1993 założyciel Białoruskiego Towarzystwa Historycznego (od 1996 przew.); członek Kolegium Redakcyjnego „Białoruskich Zeszytów Historycznych”. 1995–2013 członek zarządu Związku Białoruskiego w RP. Od 1997 wiceprezes Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska-Białoruś. W 1998 współtwórca Białoruskiego Radia Racja. 1991–1993 pracownik Muzeum Wojska w Białymstoku. 1993–1997 dziennikarz tygodnika Białorusinów „Niwa”. Od 1997 wykładowca Uniwersytetu w Białymstoku.
Tłumacz białoruskiej literatury pięknej. Autor artykułów i książek o historii Białorusi, m.in.: Białoruskie formacje wojskowe 1917–1923 (1995), (z Eugeniuszem Mironowiczem) Historia Białorusi od połowy XVIII do końca XX wieku (2002), Od Rusinów Białych do Białorusinów. U źródeł białoruskiej idei narodowej (2006), współautor Historii Białorusinów Podlasia (2016).
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008), Krzyżem Wolności i Solidarności (2015), wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2000).
29 III 1982 – 19 XII 1983 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO/WUSW w Białymstoku w ramach KE krypt. Wykonawca.