Encyklopedia Solidarności Rozmarynowicz Andrzej - Biogramy -

Andrzej Rozmarynowicz, ur. 4 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1923 w Krakowie; zm. 29 VI 1999 tamże. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Wydz. Prawa (1947); doktorat (1975).

Od 1941 żołnierz ZWZ/AK. 11 XI 1944 i 11 I 1945 aresztowany przez Niemców; uciekł z konwoju (wyskoczył z pędzącego pociągu). 10 X 1945 ujawnił się, od 1945 w Szkole Podchorążych Łączności w Zamościu; 1945 aresztowany i przewieziony na Zamek w Lublinie, nast. zwolniony i wyrzucony ze szkoły.

1946–1949 współtworzył Klub Logofagów w Krakowie.

1951–1953 aplikant w Zespole Adwokackim nr 6 w Krakowie, 1954–1957 adwokat w Zespole Adwokackim w Chrzanowie, 1957–1993 w Zespole Adwokackim nr 1 w Krakowie. 15 I 1952 aresztowany, 21 VI 1952 przewieziony do Warszawy, przetrzymywany w AŚ w Warszawie-Mokotowie; oskarżany o „próbę obalenia siłą i przemocą ustroju PRL”, 31 I 1953 zwolniony na mocy amnestii.

W 1956 współzałożyciel KIK w Krakowie, od 1959 członek rzeczywisty. Organizator cyklu odczytów w KIK poświęconych życiu chrześcijańskiemu, a także odnowie soborowej Kościoła.

W l. 60. i 70. doradca prawny abp. Karola Wojtyły, od 1964 doradca prawny w Społecznym Instytucie Wydawniczym Znak w Krakowie oraz konsultant prawny Kurii Metropolitarnej tamże. Dzięki jego staraniom (zastosował tzw. proces posesoryjny) mieszkańcy Nowej Huty mogli zachować krzyż postawiony w miejscu budowy kościoła MBKP Nowej Hucie. Od l. 70. obrońca ofiar represji politycznych w PRL, pełnomocnik rodziny Stanisława Pyjasa, ks. Andrzeja Bardeckiego, rodziny Bogdana Włosika i ks. Tadeusza Zaleskiego. Od 1971 przew. Komisji Turystyki Narciarskiej Zarządu Głównego PTTK.

1980–1981 doradca prawny Hutników Komitetu/Komisji Robotniczej Hutników HiL i MKZ Kraków/MKS Małopolska/ZR oraz członek Prezydium Społecznej Rady Legislacyjnej Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych w Krakowie. W IX 1981 prowadził spotkania z delegatami na I KZD, organizowane przez krakowski KIK.

Po 13 XII 1981 organizator dni skupienia dla prawników na Jasnej Górze. Udzielał porad prawnych pracownikom HiL, zatrzymanym za udział w strajkach, obrońca w procesach politycznych, 1986–1989 współpracownik podziemnego pisma „Paragraf”, 1982–1988 członek niejawnego Komitetu Helsińskiego, 28 XI 1986 współautor (z Janem Rosnerem, Władysławem Siłą-Nowickim, Krzysztofem Skubiszewskim, Andrzejem Stelmachowskim, Zofią Wasilkowską i Tadeuszem Zielińskim) wniosku do Trybunału Konstytucyjnego ws. zbadania zgodności z konstytucją i konwencjami międzynarodowymi art. 60 ust. 3 ustawy o zw. zaw. w rewizji Stanisława Możejki, złożonej do SN w zw. z odmową zarejestrowania „S” pracowników Morskiej Stoczni Remontowej w Świnoujściu. 1986–1989 członek Naczelnej Rady Adwokackiej, 1959–1961, 1979–1983 i 1983–1986 członek Okręgowej Rady Adwokackiej w Krakowie, 1984–1986 wicedziekan ORA w Krakowie, członek Komisji Prawnej Episkopatu Polski, organizator Ogólnopolskiego Duszpasterstwa Prawników oraz pielgrzymek prawników na Jasną Górę i do Watykanu. Od 1988 wspierał komitety założycielskie „S” w zakładach w Krakowie.

W 1989 uczestnik obrad okrągłego stołu w grupie roboczej ds. stowarzyszeń; członek Małopolskiego KO „S”, 1989–1991 senator RP z listy KO, członek OKP. 1993–1996 prywatna kancelaria adwokacka w Krakowie; od 1996 na emeryturze.

W 1989 zaangażowany w odbudowę Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół Sokół „Sokół”, podtytuł „Pismo Młodzieży Myślącej I LO”, pismo działaczy RMN w Gorzowie Wielkopolskim, wywodzących się z I LO, wydawane 4 XII 1984 – VI 1990. W n-rze 29 (z VI 1989) tytuł zmieniono na „Sokołek. Pismo Młodzieżowej Brygady Oporu”, w nast. n-rach powrócono do nazwy „Sokół. Pismo Młodzieży Myślącej I LO”. w Krakowie. Redaktor książek O odpowiedzialności w narciarstwie (1979), Kodeksu narciarskiego czyli narciarskiego savoir vivre (1973, wyd. 2 1990), Klubu Logofagów. Wspomnienia (1996).

Od 1991 kawaler Zakonu Maltańskiego.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2009), medalem Zasłużony dla NSZZ Solidarność Regionu Małopolska (2000).

18 IX – 18 V 1963 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Krakowie w ramach SOS krypt. Paragraf.

Monika Litwińska