Ormiński Krzysztof
Krzysztof Ormiński, ur. 6 I 1950 we Włocławku, zm. 26 VI 2021 w Wodzisławiu Śląskim. Ukończył ZSZ dla Pracujących tamże (1969).
1969–1970 elektryk w prywatnym zakładzie elektrycznym we Włocławku, 1970–1972 elektryk w Zakładach Wytwórczych Społem tamże, 1973 w Powiatowym Przedsiębiorstwie Remontowo-Budowlanym w Lęborku, 1973–1992 elektromonter w Hucie Małapanew w Ozimku.
Od IX 1980 w „S”, 1–2 IX 1980 organizator strajku w zakładzie, przew. KS, 3–29 IX 1980 Zakładowego Komitetu Porozumiewawczego, 29 IX 1980–I 1981 ZKZ, od 31 I 1981 KZ. Od 20 II 1981 członek Krajowej Sekcji Hutnictwa, od IV 1981 uczestnik spotkań i prac przedstawicieli Sieci Organizacji Zakładowych NSZZ „S” (IX 1981 współorganizator spotkania w Ozimku z Jadwigą Staniszkis). III–IV 1981 redaktor, autor niezależnych pism „Hutniczy Kurier Strajkowy” i III–VII 1981 „Serwis Informacyjny KZ NSZZ »Solidarność« przy Hucie Małapanew”, V i VII 1981 delegat na I WZD Regionu Śląsk Opolski, IX/X 1981 gość na I KZD.
13 XII 1981 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Opolu, 8 I 1982 zwolniony. 1982–1989 kolporter podziemnych wydawnictw, m.in.: „Sygnały Wojenne”, „Solidarność Opolska”, „Biuletyn Dolnośląski”, „Z Dnia na Dzień”, „Biuletyn Małopolski”, „Hutnik” (HiL Kraków), „Serwis Informacyjny” (Ozimek), oraz ulotek, apeli i oświadczeń. 1985–1988 członek podziemnej Tymczasowej KZ w Hucie, 27 IV 1988 współorganizator strajku, przew. KS. 11 X 1988–V 1989 członek (do II 1989 przew.) Komitetu Organizacyjnego/Zakładowego Komitetu Organizacyjnego „S”.
IV 1989–VI 1990 przew. KO „S” w Ozimku. 19 V 1989–VI 1990 przew. Wydz., 2 IX 1989–VI 1990 członek KZ. 1989–1990 delegat na
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
i III WZD Regionu Śląsk Opolski. 1990–2002 własna działalność gospodarcza, 2003–2004 kierowca sklepu Prymus w Ozimku, 2004–2006 prace dorywcze, 2006–2015 elektryk w Przedsiębiorstwie Robót Budowlanych Probud w Czyżowicach; od 2015 na emeryturze.
3 XI 1980–9 XII 1986 rozpracowywany przez Wydz. IIIA/Wydz. V KW MO/WUSW w Opolu w ramach SOS krypt. Hutnik; 1982–24 VI 1986 przez Wydz. V/VI KW MO/WUSW tamże w ramach KE krypt. Elektryk/(od 1984) SOR krypt. Kontakt; 1986–16 IV 1987 w ramach SOR krypt. Myśliciel; 10 V 1988–3 V 1989 przez Wydz. V WUSW tamże w ramach SOR krypt. Model.
Zbigniew Bereszyński|Łukasz Sołtysik