Staniewicz Restytut Witold
Restytut Witold Staniewicz, ur. 18 VIII 1929 w Wilnie, zm. 18 I 2011 w Poznaniu. Absolwent Uniwersytetu Poznańskiego, Wydz. Prawno-Ekonomiczny (1950), doktorat (1965).
1941–1945 uczestnik tajnych kompletów (w zakresie gimnazjum); wspomagał działalność konspiracyjną rodziców współpracujących z Biurem Informacji i Propagandy Okręgu Wileńskiego AK. Od VII 1945 w Poznaniu (przybył z rodziną w ramach tzw. akcji repatriacyjnej). 1953–1956 st. referent, kierownik sekcji organizacji, zatrudnienia i płacy Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych, 1956–1959 zatrudniony okresowo w Instytucie Zachodnim w Poznaniu, 1959–1970 asystent/adiunkt naukowo-badawczy tamże, 1972–1978 adiunkt w Bibliotece Kórnickiej w Poznaniu (zwolniony w wyniku działań operacyjnych SB). 1978–1981 prace dorywcze.
28 VI 1956 uczestnik demonstracji w Poznaniu; 26 X 1956 autor artykułu w „Głosie Wielkopolskim” Katolicka część społeczeństwa polskiego a chwila obecna i jej perspektywy. Uczestnik spotkań i dyskusji organizowanych przez poznańskie środowisko „Więzi” (z Andrzejem Siemianowskim); autor publikacji w miesięczniku „Więź”. W 1965 odmówił podpisania rezolucji potępiającej Episkopat za wystosowanie listu biskupów polskich do biskupów niemieckich. W 1968 udzielał pomocy studentom Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu represjonowanym za udział w protestach. 1968, 1973–1974 organizator nieformalnych spotkań (w prywatnych mieszkaniach), m.in. z okazji 11 XI i wybuchu powstania styczniowego (m.in. z udziałem Leszka Moczulskiego). Od 1973/74 członek Konwentu Nurtu Niepodległościowego. W VII 1976 uczestnik zbiórek pieniężnych dla represjonowanych robotników Radomia i Ursusa, od 1976 kolporter prasy i publikacji niezależnych (m.in. wydawnictw PPN, KOR/KSS KOR, ROPCiO, SKS). Od 1977 w ROPCiO, od 1977 prowadził Punkt Konsultacyjno-Informacyjny w mieszkaniu przy ul. Chełmińskiej 6. W 1978 ukarany grzywną przez kolegium ds. wykroczeń za udostępnienie mieszkania na pierwszy wykład TKN w Poznaniu; w 1978 współzałożyciel Niezależnego Zespołu Współpracy Naukowej. 1977–1981 organizator/współorganizator upamiętniania (akcje ulotkowe, msze) rocznic odzyskania niepodległości, Poznańskiego Czerwca 1956, zbrodni katyńskiej, śmierci Józefa Piłsudskiego. 1979–1980 współorganizator Klubu Samoobrony Społecznej Regionu Wielkopolsko-Kujawskiego.
Od III 1981 w „S”; III – VII 1981 pracownik MKZ Wielkopolska, organizator Wszechnicy Robotniczej, czasowo pracownik administracyjny, VIII – XII bez zatrudnienia.
XII 1981 – XII 1982 pracownik w warsztacie rzemieślniczym Galanteria Skórzana Aleksandry i Bohdana Korewów, 1983–1985 bez zatrudnienia. 1983–1984, 1988 organizator/współorganizator uroczystości rocznicowych powstania styczniowego, Insure kcji Kościuszkowskiej, 50. rocznicy śmierci i 120. urodzin J. Piłsudskiego. 1970 – 1991 uczestnik działań (we współpracy z KIK w Poznaniu) na rzecz upamiętnienia działalności ks. Henryka Hlebowicza. 1985–1990 na rencie inwalidzkiej wyjątkowej, 1988 – 1991 w PPS, od 1993 w KPN, 1996–1999 członek rzeczywisty KPN. 1990–2011 na rencie specjalnej przyznanej przez premiera.
Od 1989 działacz Ogólnopolskiego Klubu Miłośników Litwy (1992–2001 przew. koła w Poznaniu), w XII 1991 współzałożyciel Towarzystwa Polska-Ukraina; działacz Klubu Polsko-Białoruskiego. 2000–2006 inicjator, wiceprzew./przew. Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Marszałka Józefa Piłsudskiego w Poznaniu.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011), Medalem Regionu Wielkopolska NSZZ Solidarność (2010).
29 I 1977 – 27 XI 1985 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO/WUSW w Poznaniu w ramach SOS/SOR krypt. Akces/Hazardziści; 7 V 1985 – 27 XII 1989 przez Wydz. III/WOKPP WUSW w ramach SOS/KE krypt. Hazardziści.