Kopeć Lech Lucjan
Lech Lucjan Kopeć, ur. 11
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1954 w Gostyninie. Ukończył Cech Rzemiosł Różnych w Warszawie, specjalność teleradiomechanik (1974).
1970–1974 uczeń w Zakładzie Usługowym Teleradiomechanika w Gąbinie, 1974–1977 st. rzemieślnik w Stacjach Radiowych i Telewizyjnych Przedsiębiorstwie Państwowym tamże, 1977–2012 elektryk w Zakładach Sprzętu Oświetleniowego Elgo/Tronica SA/Brilux/Elgo Lighting Industries SA w Gostyninie.
Od IX 1980 w „S”. 27 III 1981 współorganizator i uczestnik 4-godzinnego strajku w ZSO, odpowiedzialny za syreny alarmowe i ochronę.
14 XII 1981 zatrzymany za podpisanie listu otwartego z żądaniem uwolnienia internowanych i odwołania stanu wojennego, aresztowany, 20 XII 1981 zwolniony. 31 VIII 1982 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia we Włocławku-Mielęcinie (uczestnik głodówki), 16 XI zwolniony. XI 1982 przeniesiony na gorsze stanowisko. 1982–1989 przew. TKZ w ZSO w Gostyninie; kolporter podziemnych wydawnictw: pism, książek, znaczków poczt podziemnych, kalendarzy, kart świątecznych, cegiełek, przypinek w Kutnie, Gostyninie, Głogowcu, Płocku; wielokrotnie zatrzymywany, poddawany rewizjom. 1982–1985 uczestnik akcji pomocowej internowanym, aresztowanym i ich rodzinom. 1983–1986 członek Rady Zakładowej w ZSO, 1986–1990 Rady Pracowniczej ZSO. 1984–1988 organizator i współorganizator mszy za Ojczyznę w kościele św. Marcina w Gostyninie, Sanktuarium Matki Bożej w Głogowcu. IV 1985 uczestnik głodówki protestacyjnej w obronie więźniów politycznych na plebanii Sanktuarium Matki Bożej w Głogowcu k. Kutna. 1986 uczestnik rozmów konsolidacyjnych z „S” w Kutnie. 1986 ukarany grzywną przez kolegium ds. wykroczeń. 13 XII 1987–1989 członek Międzyzakładowego Komitetu „S” Ziemi Gostynińskiej; 1987/1988–1989 w prezydium RKW Ziemi Kutnowskiej.
III 1989–2012 członek KZ, delegat na WZD Regionu Płockiego; 1989–1997 członek prezydium i zarządu Regionu Płockiego. V 1989–1990 współzałożyciel; od 13 III 1990 członek prezydium KO w Gostyninie. Od 2012 na świadczeniu przedemerytalnym. współzałożyciel i przew. Międzyzakładowej Organizacji Związkowej „S” w Gostyninie.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2012), wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001).
14 IX 1982 – 14 II 1983 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO w Płocku w ramach SOR krypt. Odwet, 1983–1989 przez p. V RUSW w Gostyninie w ramach SOS.
Tadeusz Ruzikowski