Encyklopedia Solidarności

Edward Mizikowski, ur. 5 IX 1952 w Nowej Soli, zm. 20 VIII 2017 w Brożówce k. Giżycka. Ukończył ZSZ w Nysie (1971).
1980–1982 wyżarzacz w Walcowni Średnio-Drobnej (W-48) w Hucie „Warszawa”. 1980–1981 uczeń technikum dla pracujących przy tejże.

Od IX 1980 w „S”, 1980–1981 współpracownik Biura Interwencji i Mediacji NSZZ „S” Regionu Mazowsze, działacz Stowarzyszenia Pomocy Osobom Uwięzionym i Ich Rodzinom Patronat.

14 XII 1981 uczestnik w strajku w Hucie Warszawa, założyciel Robotniczego Komitetu Samoobrony Społecznej i pisma „Głos Wolnego Hutnika” tamże, nast. współzałożyciel Międzyzakładowego Robotniczego Komitetu Samoobrony Społecznej tamże, IV 1982–1990 współtwórca i uczestnik MRKS, kolporter pism i książek podziemnych, z Krzysztofem Wolfem współorganizator zaplecza techn. MRKS (m.in. malowanie transparentów, nadawanie przez głośniki apeli, odezw „S”, rozrzucanie ulotek itp.), wśród współpracowników Janusz Klekowski ps. Teofil z Radia „Solidarnoś??ć”, nadawca kilkudziesięciu audycji podziemnego Radia „Solidarność”, kolporter prasy podziemnej (np. „Tygodnik Mazowsze”, „CDN-Głos Wolnego Robotnika”, „Wola”, „Tygodnik Wojenny”). Od 29 XI 1982 aresztowany w zw. z wpadką MRKS do 26 VII 1983 osadzony w AŚ Warszawa-Mokotów, 1987–1988 organizator i współorganizator wielu akcji w obronie więźniów politycznych (m.in. z żądaniami zwolnienia przyjaciela, działacza MRKS K. Wolfa). 1983–1988 współpracownik, 1988–1990 redaktor odpowiedzialny pisma „CDN-Głos Wolnego Robotnika”. 22 VIII 1988 z Sewerynem Jaworskim i K. Wolfem próba wywołania strajku w Hucie Warszawa na Wydziale W-47 (Walcownia Zimnej Taśmy), aresztowany, w trybie przyspieszonym 24 VIII 1988 skazany przez kolegium dzielnicy Warszawa-Żoliborz na karę 30 dni aresztu, nast. w wyniku odwołania zmienioną przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy na 21 dni. 1982–1989 wielokrotnie zatrzymywany, karany przez kolegia ds. wykroczeń.

1989 przeciwnik obrad Okrągłego Stołu, współorganizator akcji bojkotu wyborów 4 VI, współtwórca Niepodległościowej Partii „Solidarność”, a nast. zwolennik zw. zaw. „Solidarność ’80”; 1989–1990 z PPS-RD współorganizator manifestacji wymierzonych przeciwko rządowi Tadeusza Mazowieckiego i prezydenturze gen. Wojciecha Jaruzelskiego. 1990 kandydat na kandydata w wyborach na prezydenta RP. 1992–1993 właściciel pawilonu handlowego, 1993–1994 sprzedawca na targowisku Wolumen w Warszawie, nast. pracownik marketingu bezpośredniego i prace dorywcze, 2004–2011 mechanik w warszawskim metrze. Od 2011 prace dorywcze.

Autor tomiku poezji Serce i pazury oraz albumu poetycko-wspomnieniowego Wybiłem się na Niepodległość, od l. 90. w Związku Piłsudczyków i Związku Strzeleckim, wieloletni uczestnik Marszów Szlakiem I Kompanii Kadrowej. Po katastrofie samolotowej pod Smoleńskiem 10 IV 2010 uczestnik uroczystości z nią związanych (m.in. Marszu Pamięci w Warszawie).

Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2016), pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2017), wyróżniony Medalem Pro Patria (2016).

Od 28 VII 1982 rozpracowywany przez Wydz. XIII Dep. II MSW, od 6 V 1983 przez Wydz. VI Dep. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. MSW, nast. od 15 III 1984 przez Wydz. III-2 SUSW; 1987–1990 inwigilowany przez MSW w ramach SOR krypt. Karierowicze.

Tadeusz Ruzikowski